Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

słone są słowa na koniec dnia
kwiaty między stronami
znacznie lepiej dobrane

stają się prawdziwe i blakną
w miejsca broniące historii
bezimiennych

podąża gdziekolwiek

projekty te same niezależne
odcinki powtarzane i rozkosz
w wolnym niebie obchodząca zasady

w słuch zmienione kończąc przedstawienie
wołamy ulewy niematerialne powodzie
miejsc wątpliwych

Opublikowano

Panie Bartoszu
Po pańskiej długiej absencji na tym forum poetyckim, czytam pański wiersz-pierwszy od dawna. Po przeczytaniu stwierdzam, że nie doceniałem pana, gdy zwykł się pan tu regularnie pokazywać.
Wiersz jest świetny, skłania do refleksji i ma niebanalny smak kruszejących kart papieru.
Utwór iście arcyzacny.
Bardzo panu zań dziękuję.

Opublikowano

A moje odczucia są dokładnie odwrotne. Przyzwyczaiłem się do ciekawszych, sprawniej napisanych wierszy niż ten.

pełno wytartych słów (słowa,dzień,strony,kwiaty,rozkosz), które w tym utworze wcale nie nabierają nowego znaczenia.

brak w tym jakiejś płynności, zamiast przekazu myśli mamy strzępki, z którym należy sobie przesłanie poskładać. Myślę tu o fragmencie:
wołamy ulewy niematerialne powodzie
miejsc wątpliwych

Puenta wydaję mi się właśnie 'wątpliwie' interesująca :)

Jest pare miejsc ciekawszych i tekst jako całość nie jest taki zły, ale jak na Terę to raczej słaby :)

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

Opublikowano

chyba o takie zagmatwanie z biegiem wiersza mi chodziło. a dwa ostatnie wersy to źródło tekstu i sam jego początek. i nie miał to byc kawałek wiersza, po prostu cos tam sobie opisywałem akurat w ten sposób. też nie jestem zachwycony tym wierszem. ale chyba jest inny od poprzednich, a teraz, dla mnie, chyba bardziej ciekawy.

pozdr.
tera

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...