Portret kochanka w ciszy

[Trzygracje_]

Obcy mi jesteś w pościeli ranka
Rzeźbiony cieniem wczorajszej nocy
Jak uwięziony grzmot podczas burzy
I zacienione łzą jasne oczy

Obcy mi jesteś w błękicie nieba
Którego dotknąć z ziemi nie sposób
W cichych krainach, we wrzaskach świerszczy
Bladych źrenicach i skardze głosu

Tamtym wieczorem, przy rozpalonych
Płonących życia iskrą ogniskach
W ustach mi krzepły słowa ostatnie
Pustka i ciężar, rozpacz, to wszystko

Dziś gorzkim smutkiem, cierpką tęsknotą
W proteście serca, wyciągam dłonie
Maluję portret twój brzmieniem ciszy
Nim się zakończy nasza opowieść

I zanim spłonę
W ciemności powiek

[violetta]

Spalający wiersz:)

[Dared]

@Trzygracje_ Bardzo, bardzo;-))

[Jacek_Suchowicz]

@Trzygracje_ nastrojowo i przewrotnie

 

czy tak naprawdę obcy mi jesteś

w jesiennej aurze twój portret tworzę

wyciągam ręce w bezkresną przestrzeń

płonącym sercem piszę opowieść

 

 

:))

[goździk]

@Trzygracje_ Łatwo napisać, że wiersz się podoba. Trudno wyrazić, jak bardzo jest on dobry, on chyba mówi sam za siebie. Jest on niezwykle wyważony, wybrzmiewa melodyjnie, rytm zachowany, rymy wpadły lekko, przy okazji, nie w każdym wersie - ten typ niekonsekwencji bardzo przypadł mi do gustu. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ta strofa jest najlepsza. Niezwykle wymowna, obrazowa, wrzaski świerszczy, skarga głosu, niedosięgalny błękit nieba... Dziwnie tym słowem określić wiersz, ale w moim odczuciu jest on taki... poetycki. 

 

A treść smutna. Prowadzi do nieuniknionego - rozstania. Lecz najpierw portret. Jego malunek to obraz Ukochanego w głowie. Cisza pozwala na wyostrzyć myśli. Kreśli się portret stopniowo. 

Ciemność powiek - zanim Bohaterka znowu przymknie oko, spróbuje ignorować prawdę? 

 

Pozdrawiam :) 

[Starzec]

@Trzygracje_ Grechuta by to zaśpiewał, to cały komentarz.

Pozdrawiam.