Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dziewczynka usiadła
na przeciw telewizornii
wybłagana godzinka na osłabienie fali mózgowych
młotkiem można zabić myszkę
i tak wstanie

godzinka to już wyolbrzymione godziny
zrobiło się miejsce w pępku na ozdoby nie z tego świata
ale na czasie
czas jest ważny bo dzięki niemu wiadomo już co założyć na twarz
kiedyś to były plakatówki
dziś coś trwalszego
no i kolczyk wyrósł na języku jak z pod ziemi

nawet duże dziewczynki muszą spać
jest nas już dwójka
przed tym też telewizornia przestrzegała.

Opublikowano

Ten wiersz nie jest taki zły, jest całkiem przemyślany. 3 strofy to 3 etapy życia tak dziewczyny, może to nie szczyt oryginalności ale zawsze coś. Nie wiem co z klimatem bo mi się spać chce, ale długość wersow jest w porządku, lepsze takie niż cięte że się czytać nie da. Wole takie wiersze, niż np. brednie oparte na niby-metaforach.

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Proszę się opanować i spróbować wyrażać swoje zdanie tylko i wyłącznie na temat wiersza. Każdy ma prawo do swojej opinii, a Pana to nie upoważnia do wypowiadania, czy też pisania takich słów, jakie znajdujemy powyżej.
MOD

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Patos aż kipi spod skaczącej pokrywki, a autor dolewa do ognia pod tym kotłem. Mniej więcej tak do tej cząstki o cegłach, wiersz nawet wciąga, później zamienia się w krzykliwą fanfaronadę. Ani to do niczego nie przekonuje, ani nie wzbudza emocji, nawet utożsamić się nie ma jak z jakimś przesłaniem, bo go nie ma. Niektóre metafory, takie jak odzienie wieczne, wbrew intencji piszącego, po prostu śmieszą.
    • Apel do autora: odpuść sobie zbawianie ludzkości, a już na pewno nie tym wierszem. Gdyby istniał jakiś czujnik patosu, chyba by już dawno eksplodował. Besserwiserstwo podmiotu lirycznego sprawia, że chce się tekst omijać szerokim łukiem. Ciężko uwierzyć w tę finalną miłość, prawdę, empatię po tak agresywnym wstępie. Bardzo dużo zasobów zostało zmarnowane na karykaturalnie górnolotną treść, za to zbyt mało energii poświęcono formie. Technicznie wiersz jest katastrofą. Rytm kuśtyka, rymy odstraszają. Zamiast babrać się w gorzkich żalach, lepiej iść na spacer i przyjrzeć się prawdziwemu życiu.
    • Znowu chwilami rytm się kładzie. I tym razem sens się zaczął odklejać, za bardzo wikłasz tę stylistykę. Chyba się śpieszysz, a może lepiej odczekać parę dni po napisaniu wiersza, aż wygaśnie ogień twórczy? Wtedy obiektywnie ocenisz, czy to się do czegoś nadaje - do publikacji, do poprawienia (rytm, rymy, słownictwo, gramatyka), czy do szuflady.
    • Wszyscy są mądrzy, gdy nie trzeba za nic brać odpowiedzialności. Zresztą negowanie istnienia wirusa to była po prostu jedna z wielu strategii obronnych, którą wykorzystała część przerażonych ludzi, chcących pozostać w swojej strefie komfortu. Ciągnięcie tematu pandemii aktualnie przypomina konserwowanie Lenina w mauzoleum, mamy większe zmartwienia. Jedyne, z czym mogę się zgodzić, to to, że lekcje z myślenia rzeczywiście nieodrobione, wciąż króluje mechanizm wyparcia, a do ludzi nie dociera fakt istnienia związków przyczynowo-skutkowych między ich decyzjami a rzeczywistością.
    • Rozruch trochę przyciężki, potem wiersz się rozkręca subtelnie,może trochę asekuracyjnie. Puenta à la Wojaczek, ale mniej wyrazista.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...