a gdyby tak zgubić siebie (oddział psychiatryczny)

[Sylwia Chojnowska]

siedząc w pokoju bez okien
pośród białych ścian
liczę sny
kapiące z sufitu

czas płynie tu wolniej
jedna minuta
niczym nie różni się
od drógiej

owinięta kocem
(z niespełnionych marzeń)
patrzę jak
monotonia ściele się dywanem

krzycząc JESTEM
chowam twarz w dłonie

zaglądasz
(przez dziurkę od klucza)
i siebie nie poznajesz

[Michał Ziemiak]

Odkąd zacząłem się "upijać" prozą Pilcha, to zabrzmii dziwnie, inaczej patrzę na przybytek wskazany w tytule Twojego wiersza. Rzeczywiście, można odnaleźć w nim coś nie tyle niepokojącego, co intrygującego, zmuszającego do "pryzmatowania" ;-) a gdyby wymieszać spostrzeżenia Plicha z komentowanym właśnie utworem - też jest ciekawie ;-)
POZDRAWIAM!

[Kasia Dobucka]

Mi się podoba... nawet ciekawy.
Lubię takie.

[Sylwia Chojnowska]

dziękuję wam za wgląd i komentarze :) tym bardziej że balansuję gdzieś pomiędzy prozą a poezją - wciąż nie potrafię się określić :)