Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Inne spojrzenie, część 67


Corleone 11

Rekomendowane odpowiedzi

   - Ale, jak widzę, chcesz wiedzieć, jak toczą się losy marynarzy i oficerów z zatopionego przy pomocy krakena okrętu. Podobnie zresztą jak Soa, która trafem pomyślała o tym w tej samej chwili - Jezus przerwał jej zamyślone wpatrywanie się w ocean, wysyłając myślowe wezwanie. - Cóż, stworzyliście między sobą więź. Pytanie brzmi, jak silną i na jak długo. 

   - Posłuchajcie więc - gdy Soa podeszła, Jezus zaczął opowieść. - Oficerowie w większości plywają na statkach handlowych, wykorzystując doświadczenie z czasów służby na pancerniku, który wszyscy razem mieliśmy okazję pożegnać. Ten najmniej pozytywny nie posłuchał lekcji i traktuje podwładnych tylko trochę lepiej, niż poprzednio. Za tę małą poprawę czeka go szybka śmierć od ciosu szpady w bitwie morskiej, zamiast linczu ze strony zbuntowanych marynarzy. Kapitan odszedł ze służby i osiadł w Indiach, sprzedawszy majątek pod Londynem. Tak, Soa - tu Jezus uśmiechnął się, na co ona szybko spuściła oczy. - Pamiętam o bosmanie. Wydał ci taki męski, prawda? Dlatego mi o nim przypominasz. Ale nie chciałabyś z nim żyć. A przynajmniej do chwili, kiedy zacznie traktować kobiety inaczej. Jako równe sobie, a nie jako niższe istoty, które można krzywdzić.  

   - Uspokoję cię jednak, już zaczął - ciągnął Jezus udając, że nie widzi zmieszania na jej twarzy. - Ustatkował się i zamieszkał na wsi na wschód od Londynu. Ożenił się i gospodaruje na małej farmie, hodując owce, krowy, kilka koni i dbając o sad. 

   - Dziękuję, Mistrzu - Soa dygnęła wdzięcznie. - Za odpowiedź na pytanie i... 

   - Z tym "i" będzie kłopot, jak wspomniałem - Jezus pogroził jej palcem, udawanie robiąc gniewną minę. - Tego "i", o którym marzysz, nie będzie. Bez ślubu ani rusz, nie licz na sama wiesz co - Jezus powtórzył palcogest. 

   - Ale, Mistrzu - Soa nie chciała zrezygnować, a przynajmniej jeszcze nie - przecież znasz mnie dobrze, nawet bardzo dobrze. W końcu sam mnie stworzyłeś i doprowadziłeś do sytuacji, że jestem twoją padawanką. Więc... 

   - Więc lepiej skoncentruj się na medytacji, by uspokoić i wyciszyć seksualne marzenia - Jezus spokojnie wszedł w jej tok wypowiedzi. - Bo zanim popłyniemy z kapitałem Nemo, jego załogą i naszymi przyjaciółmi w dalszą drogę, tu, na Wyspie Wielkanocnej, przyjdzie tobie i Milowi spełnić jeszcze jedno marzenie. Właściwie bardziej jemu niż tobie, chociaż na skutek waszej emocjonalno-duchowej więzi przejęłaś częściowo jego marzenie. 

   - Ach, to? - rozradowal się Mil, od razu skojarzywszy, o jakim dokładnie marzeniu mówi Mistrz. - Mm, wspaniale! - uśmiechnął się szeroko. 

   - Tak - Jezus oduśmiechnął się do swego padawana. - Wspaniale. 

Cdn.

 

   Voorhout, 21.10.2022

   

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Somalija

płaszczyzna zrozumienia Wenusjanek z Marsjanami 
myślenie sercem, bez obijania się między nogami

 

pozdrawiam ;-)

@Corleone 11Michale, łatwo powiedzieć, z natury rzeczy, w takim przypadku nie łatwo na pupie usiedzieć....;-)

 

pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Tak, Soa marzycielka. Ale to marzenia i pragnienia sprawiają, że jest ona taka, a nie inna. Tworzą ją, budują i stanowią o jej poziomie. I dotyczy to każdej osoby ludzkiej. 

   Ago, dziękuję Ci za odwiedziny, czytanie i komentarz. Serdeczne pozdrowienia.

   Wiesławie, ale przecież Mistrz Jezus doskonale wiedział, co mówi, gdy zalecił Soi jako padawance wyciszenie przez medytację. W końcu widzi ją na wylot, jak to Pierwszy Jedi. Tożsamy z Mocą, a nie tylko z niej korzystający.

   Dziękuję Ci za wizytę i czytanie oraz słowa pod utworem. Serdeczne pozdrowienia. 

 

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...