Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

od najmłodszych lat trochę za namową ojca oglądał produkcje z psimi bohaterami

 

na początku sympatyczny

Reksio

 

później
101 Dalmatyńczyków
Beethoven
K-9
Piorun
Mój przyjaciel Hachiko
Lassie wróć
Wyspa psów
Biały kieł

 

w kolejnym czasie
już jako nastolatek zaczął sięgać po mocniejsze obrazy
Rasa
Morderczy przyjaciel
Cujo
Amores perros

 

nie wiem kiedy w jego głowie zrodził się haniebny pierworys

 

raz zapytałam jeden raz
odpowiedział że robi biznes z  Azjatami
i zaśmiał się teatralnie

 

wtedy przypomniałam sobie że w dzieciństwie nie okazywał emocji
ani podczas seansów filmowych
ani w codziennym życiu

 

nie był wzruszony czy dogłębnie przejęty

 

aż do dnia
kiedy jego psy zostały zabrane

 

wtedy usiadł na ziemi przed pustymi kojcami i rozpłakał się jak dziecko

 

chciałabym wierzyć, że były to łzy boleści

 

 

___

26 sierpnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Psa

(i każdego dnia)
 

Edytowane przez ais (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Dag Trzy kolory S. Kieślowskiego. 

Albo Trzy Męczennice: Wiara, Nadzieja i Miłość.

Cudna Trójka!

Dzieci, psy i można być szczęśliwym człowiekiem

 

Dziękuję za podzielenie się swoim licznym Szczęściem i refleksją.

Serdecznie pozdrawiam!

@aff naprawdę jesteś bardzo blisko! Masz szósty zmysł!

Dziękuję

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję @aff za filmik. Jeśli korzystasz z Netflixu, to polecam dokument 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jest o takich ludziach, właśnie.

 

Dziękuję również za Twoją opinię.

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rolek, ale masz PIĘKNISIA! Bialusi jak aniołek i to spojrzenie

Pytanie za milion: czy pieseczek upodobnił się do swojego Pana-Przyjaciela?

Pięknej urody, ma w sobie szlachetność. Mogę pogłaskać?

 

A co do wiersza, to musi boleć i musi zastanowić. Na świecie jest dużo za dużo szaleńców, którzy są wciąż bezkarni. Krzywda dzieci i zwierząt boli najbardziej.

 

Dziękuję @Rolek za odwiedziny i zdjęcie Piorunka. Pozdrawiam

 

 

 

@sowa 

Wiem, Ty lubisz skondensowany minimalizm. Ale nie zawsze się da.

Po wierszach pewnej autorki stąd uświadomiłam sobie, że lubię na bogato. Lubię dużo i wieloobrazowo.

Mini też lubię, ale musi być naprawdę najlepszą esencją.

 

Poza tym trzeba być Mistrzem Słowa, żeby minimalistyczny wiersz uniósł ważny przekaz. 

Ja nie potrafię. Inni potrafią.

 

W tym tekście, na chwilę obecną, wszystko jest dla mnie ważne. 

Gdybym musiała coś wyciąć, to ewentualnie nerkę na przeszczep...

 

Dziękuję za obecność

Edytowane przez ais (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@ais 

 

Pies Piorun, charcisko,

Nos przy ziemi nisko.

Patrzy za chyżym zającem 

By dopaść go przed dnia końcem.

P8270245.JPG

@ais

Możesz pogłaskać. Nie gryzie dobrych ludzi. Niestety Piorun wyprowadził się wraz z synem. Ale widujemy się raz na tydzień.

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Michał_78 Trafnie i genialnie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję bardzo.

Nie zrozumiałam jedynie, że coś "tak jest lepiej", tylko nie zauważyłam zmian.

Pozdrawiam!

 

@Rolek Bardzo piękne psisko, nie można się napatrzeć. Pozdrawiam

 

Dzięki!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Forum funkcjonuje trochę jak księgarnia. Tam też do pewnych półek tematycznych nie podchodzisz, podobnie jak do autorów, bo twój czas i percepcja są ograniczone, podobnie jak zainteresowania. Moja żona czyta wyłącznie książki dokumentalne z dziedziny kryminalistyki. Jest to więc hierarchia osobista, niezwiązana z moją oceną. Co do komentarzy z reguły nie komentuję tekstów, których nie rozumiem, bardzo osobistych, religijnych, politycznych i autorów, którzy źle reagują na krytyczne uwagi. Czasem nie mam niczego ciekawego w komentarzu do napisania, czy zwyczajnie nie mam czasu i daje lajka.  Pozdrawiam
    • Fajnie to napisałaś. Co do meritum, zawsze zwyczaje i systemy były silne i często silniejsze od logiki  i zdrowego rozsądku, a władza duetu Herkus - Monte była widać słaba, skoro nie potrafili podjąć decyzji sprzecznej ze zwyczajami. Tutaj przychodzi mi do głowy sytuacja, w której doniesiono szefowi Luftwaffe Goeringowi, że jeden z jego pilotów jest Żydem. Odpowiedział: w Luftwaffe, to ja decyduję, kto jest Żydem.   Pozdrawiam serdecznie
    • @w0lfy77 Ten wiersz jest bardzo poruszający. Brzmi jak zapis kogoś, kto jednocześnie chce być sam i strasznie się boi, że nikt go naprawdę nie chce. I to napięcie czuć w prawie każdym wersie.
    • @Migrena Ten wiersz jak zimowy trans. Jest bardzo intensywny, gęsty i totalnie cielesny. Nie opowiada o zimie malując pejzaże, tylko wrzuca czytelnika w środek mrozu, aż zaczyna się od tego tekstu realnie robić chłodno.
    • Zima zaciska na mnie palce - cienkie, twarde, lodowe, jakby ktoś ulepił je z kości ptaków, które zamarzły w locie. Wsuwa mi w płuca powietrze ostre jak tłuczona noc, jakby każdy oddech był odłamkiem zbitego lustra, w którym ktoś przeglądał się po raz ostatni. Czuję, jak świt tłucze się o moją klatkę piersiową, jakby chciał wybić sobie wejście, zanim przymarznie od środka. Oddycham metalem. Oddycham trzaskiem. Oddycham bielą, która nie rozjaśnia - tylko kasuje świat po kawałku, cierpliwie, profesjonalnie, jak gumka, która zna moje imię, mój podpis, moje wszystkie wahania. Zima prześwietla mnie jak rentgen zrobiony z błyskawicy - widzi we mnie kości zanim ja je poczuję. Samochody stoją jak martwe dorsze pochowane w lodowych katafalkach: obrośnięte mrozem, przykryte bezdechem, wypatrują moich dłoni - czerwonych, popękanych, jakby każde knykcie pisały zaklęcia przeciw ciepłu, jakby skóra uczyła się alfabetu zimy poprzez ból. Mróz wcina się we mnie głębiej niż lato, głębiej niż jesień, głębiej niż wszystkie pamięci: jest czysty, anatomijny, bezczelnie uczciwy. Nic nie udaje. Zima nie kłamie - rani prosto, rani w punkt, jak chirurg, który nie używa znieczulenia, bo wie, że znieczulenia są dla miękkich miesięcy. Wiatr oplata mnie jak zwierzę zrobione z noży, jak drapieżnik, który zna moje przeszłe oddechy. Próbuje mnie wypchnąć ze swojego terytorium, a potem wciąga z powrotem - jakby chciał mnie mieć w sobie na stałe, jako gorącą skazę, którą trzeba okiełznać. Wiatr rozkłada mnie na częsci jak anatom, który uczy się człowieka od zewnątrz do środka, mróz po mrozie, drżenie po drżeniu. Śnieg patrzy na mnie jak głuche bóstwo zrobione z ciszy; niczego nie oczekuje, ale wszystko zapamiętuje. Skrzypi pod stopami, skrzypi tak, jakby pod bielą poruszały się nerwy ziemi - biały impuls, wstrząs za wstrząsem, jak elektrokardiogram planety. Nos parzy, policzki drewnieją, dłonie szczypią jakby księżyc przykładał mi do skóry swoje zimne monety, płacąc za każdy gram ciepła, ktory ze mnie wyciąga. Drzewa stoją czarne i ostre, płoną odwrotnym ogniem - ogniem, który nie daje światła, tylko świadomość. Latarnie dymią zimnem. Słyszę świat dzwoniący lodem - jakby wielka szklana misa właśnie pękała nad moją głową. Wchodzę w tę zimę jak w obrzęd przejścia, w alfabet, który można odczytać tylko własnym drżeniem. Lód jest nauczycielem, wiatr jest kapłanem, śnieg jest księgą, a ja jestem atramentem, który zamarza na marginesach. But od nart, pogryziony przez psa, leży jak relikwia nieprzeżytego planu - świadectwo śmiechu, który nigdy nie miał okazji zabrzmieć. Śmieję się pod nosem: nie trzeba nart, żeby spadać. Wystarczy zgodzić się na zimę, pozwolić jej wyssać z człowieka wszystkie lipcowe resztki, aż zostanie tylko cienki rysunek - pulsujący ślad na mrożonym szkle. Jestem upojony. Nie winem, nie jesiennym rozpadem, nie lipcowym ogniem - tylko białym uderzeniem, które wybiela człowieka do zawiasów kości, wyskrobuje z niego pęknięcia, a na koniec zostawia w środku błysk: zimny, chirurgiczny, prawdziwy. Śnieg migocze jakby ktoś zmielił tysiąc gwiazd i rozsypał ich pył, żeby zobaczyć, czy potrafię w nim zniknąć. Zima potrafi kochać okrutnie. Ale kocha uczciwie - pali od środka, wypala powietrzem, aż stoję w jej ramionach niby zamarznięty, a jednak w środku płonę - cichym, niebieskim ogniem, którego żaden lipiec, choćby ryczał w niebo, nie potrafi nazwać.              
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...