Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jakiś czas temu obejrzałam serial "Znaki", którego akcja dzieje się w Górach Sowich (może widziałeś), byłam zachwycona tą okolicą - w pięknym miejscu mieszkasz :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@[email protected]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hahaha, to tak jak moje jedna mniejsza od drugiej

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

 

Grzesiu, w filmie, nawet Olga Tokarczuk i zanokcica, nietoperze, muflony, tylko Ciebie brakuje, jako ozdoby, powinieneś się zgłosić do tej akcji ,,Góry Literatury"...

Opublikowano

@Sennek Dziękuje zwłaszcza za to "piękne miejsce", ale wyobraź sobie ludzie stąd uciekają, jest nas coraz mniej, czyżby nie doceniali tego co mają w zasięgu ręki. Jest druga strona medalu, kiedyś napiszę o tym wiersz.
 

Pozdrawiam, miłego wieczoru.

@Somalija Z tymi parzystymi "górami" to chyba jakaś reguła, jak idę w kierunku tej większej to przechodzę przez mniejszą, tak prowadzi żółty szlak, a potem to już sama rozkosz... wchodzisz na wieżę i widzisz cały prawie świat.

Wiesz że Pani Olga mieszka ode mnie o rzut kamieniem w Krajanowie k/Nowej Rudy ale rzadko tam przebywa... jest nieosiągalna.
 

Miłych snów Ago.

Opublikowano

@[email protected] @[email protected] Akcję tej nowej powieści umieściła właśnie na Dolnym Śląsku, będzie to prezent dla mieszkańców. 

 

Grzesiu, wiem jakie są Twoje góry i okolica, zaklęte, pełne tajemnic, o bardzo barwnej historii. Są zamki, sztolnie, unikatowa przyroda, jest złoto i towarzyszący mu radioaktywny uran. W opowieściach ludzi nadal jest strach przed tym miejscem pełnym depozytów i zakopanych skarbów, ludzie napływowi, nie są ufni sobie, ich temperamenty są dodatkowo podbijane przez magnetyzm skał na, których żyją, cierpią na inne choroby niż my tu na piasku.... Pozdrawiam, już z pracy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

Ja jestem błękitnym góralem, bo z Gór Błękitnych.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Właściwie nie są to góry, tylko zapadnięta równina, ale jakie to ma znaczenie?

 

Jest nas pięcioro: Ja, Bóg i Trzy Siostry-góralki, które żyły długo zanim powstało chrześcijaństwo.

 

Zapadający w umysł wiersz.

 

 

Opublikowano

@Somalija Znasz może tytuł Jej książki? Czy jeszcze w obróbce?

Kłaniam się.

@Kapistrat Niewiadomski

Ja też nie płaczę moja góro,

chcesz to mnie połknij ze skórą.
 

Pozdrawiam Kapi.

@Kapistrat Niewiadomski

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


 

Wspaniałe siostrzyczki, zmurszałe czasem,
a ja mam tylko jedną, najstarsza tymczasem.

 

Miłego dnia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka   Aluś.   a więc uznajemy, że jest to tajemnica Zielonego Przylądka :)   przyjemności wszelakie dla Ciebie :)    
    • @huzarc Ładnie komentujesz nasze pisanie, dziękuję :) @Kamil Olszówka, dziękuję :)
    • @Maksymilian Bron To bardzo ładny wiersz o dojrzewaniu przez cierpienie i o odpowiedzialności, którą czujesz wobec innych. 
    • @Toyer Toyerku, wiem, że czasem dusza siada na progu własnego głodu i woła do Nieba jak żebrak, każdy z nas to zna. Ale gdy czytałam Twój wiersz, pomyślałam, że Pan Bóg już od dawna „jest człowiekiem”, tylko my o tym zapominamy. Przecież to w słońcu zostawił nam swoje ciepło, w zapachu traw - oddech, w kolorach - nieskończoną cierpliwość. Dał nam słuch, byśmy nie żyli w ciszy jak w nicości, i smak, żeby jeden kęs życia potrafił pocieszyć bardziej niż niejedna modlitwa.   Gdyby chciał, mógł nas stworzyć bez tego wszystkiego: Bez zmysłu wzroku, dotyku, smaku... bez barw, bez melodii, bez słodyczy malin i gorzkości kawy. A jednak to wszystko mamy, więc może jednak nie klepiemy duchowej biedy tak bardzo, jak nam się czasem wydaje.   Twój wiersz jest piękny w bólu, ale nawet w nim znalazłam światło. Bo skoro o okruchy prosisz, to znaczy, że ciągle wierzysz, że ten chleb miłości istnieje.  
    • @andrew Wiersz pięknie wyraża egzystencjalny dyskomfort współczesnej osoby – samotność wobec widzialnego powodzenia innych oraz niepewność , czy Bóg pamięta o tych, którzy się gubili.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...