Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Chcesz? Opowiem Ci o Zuzi. Zuzia jest taka niezwykła.

Zuzia to wesoła, niebrzydka dziewczyna. Oczy, jak przystało na zwierciadła, ma duże i niebieskie. Włosy są jasne, twarz ma pociągłą i szczupłą. Natura nie przesadziła tutaj z kilogamami, dała jej za to brata i kochających rodziców.

Mama dała Zuzi różową bluzeczkę. Ta bardzo lubi różowy kolor - wszystkie jej pluszaki mają takie odcienie. Nic dziwnego, że jest teraz bardzo szczęśliwa. Zuzia dziękuje mamie i rzuca się jej na szyję. To ruchliwa ulica, lecz Zuzia nie wstydzi się szczęścia.

Zuzia bardzo lubi cappucino. To dość niezwykłe. Dziewczyny w jej wieku nie piją jeszcze kawy. Ale jej kawa smakuje, więc wypija od czasu do czasu filiżankę. Trzeba robić to, na co się ma ochotę.

Zuzia nie wstydzi się cieszyć. Śmieje się często, śmieje się na całą ulicę. Gdy ma ochotę, przebiega koło tabliczki "nie deptać trawy" i wita się z wiewiórką. Gdy witasz się z wiewiórką, to jakbyś nie deptał trawy.

Bardzo lubię Zuzię.

Zuzia nigdy nie nauczyła się udawać. Udawanie jest takie dziwne. Po co udawać, że jest się kimś innym, skoro łatwiej być sobą. Po co udawać, że się nie kocha, skoro się kocha. Czy nie łatwiej rzucić się komuś na szyję?

Zazdroszczę Zuzi szczerości i naturalności. Dlatego mówię "Dobranoc", gdy oznajmia mnie i jej bratu, że chce jej się spać i mamy wyjść z pokoju. Ja nie potrafię powiedzieć: "Bardzo Cię lubię, ale musisz już iśc". Zuzia potrafi.

Jest taka niezwykła. Nie pasuje do tego zakłamanego świata.

Zuzia ufa ludziom. Świat nie nauczył ją jeszcze obłudy, ironii, cynicznych uśmiechów. Nie nauczyła się jeszcze, co znaczą te pełne drwiny spojrzenia, co znaczą półsłówka, co znaczy ten wytknięty w jej stronę palec. Boże, pozwól żeby się nigdy nie nauczyła.

Jak już mówiłem, jest bardzo niezwykła.

Dziewczyna z krainy czarów, której natura dała proste jasne włosy, niebieskie oczy i jeden chromosom za wiele.

---------------------------------
Rzecz ma już dwa lata. Tak wklejam, w formie pamiątki :)

Opublikowano

"Poczwarki" niestety póki co nie czytałem - w ogóle przez maturę jestem w plecy z literaturą nurtu nieszkolnego. Nawet "Gra w klasy" leży na półce. Uczuć inspirujących tekst już nie pamiętam: pamiętam tylko, że wymyśliłem pod prysznicem i że byłem straszny grafoman :) Więc pewnie półpłakałem pisząc, oddychałem ciężko i byłem nie leda piórem opatrzony.

Pozdrawiam, cieszę się, że się widziało
Antek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @hollow man Napisałeś , jak dla mnie, ciche studium nieznaczenia - o byciu jednym z elementów świata, który oddycha dalej bez nas.
    • @Leszczym   kolejny ciężki poranek? ;)  bezsens nonsensu …no cóż…   pozdrawiam Ciebie Michale :) z sensem:)   
    • @Leszczym Budzik już dawno awansował na wroga publicznego numer jeden.To urządzenie ma w sobie coś diabelskiego – wyrywa człowieka ze snu (jedynego miejsca, gdzie świat ma jeszcze jakiś sens) i wrzucić go prosto w absurd codzienności. A ta potrafi wyssać energię bardziej niż sam brak snu. Śmierć budzikom!  
    • Każdy mój ruch jest poczęty z bezsilności. Na planszy mojego życia, wszystkie pola są śmiercionośnymi pułapkami. Dlatego najlepszym sposobem wydaje się, utonięcie w myślach. Sennym bezruchu, któremu bliźniacze wsparcie okazuję Twoja obojętna i skupiona na błądzeniu po klawiszach fortepianu twarz. Ty nadal grasz. Palcami, kościstych kłamstw. Opuszkami, chłodnych uśmiechów. Knykciami, zdradliwych, porannych pocałunków. A ja ciągle myślę nad kolejnym ruchem. Minutą, godziną, dniem. Gdybym tylko wiedział ile mi pozostało czasu? Ile nam go bezcelowo ubyło? Ile zabrały wieczory, pełne tulenia i szeptów? Ranki chłodne, łaknące rozgrzania w miłosnych uniesieniach. Podróże słów do naszych serc i dusz. Ukrytych za grubymi murami niedostępnego egoizmu. Uwielbienia własnego ja. Ty - trującą lilia. Ja - doskonały narcyz. Mogę tylko patrzeć ukryty za zwartym szykiem swych wojsk. Pionów, co pieśń bitewną wznoszą. Bez wahania, oddają ofiarę z życia. Zabierając w zaświaty, tylu wrogów ile zdołają Gońców rozesłałem. Wrócili z niczym przed moje oblicze. Zapomniałem już. Jestem sam i sam muszę podjąć decyzję. Nie mam sojuszników ani przyjaciół. A wroga tylko w Twej osobie. Konie, rwą murawę pod sobą. Podkutymi kopytami. Ich oczy przekrwione, ślą pioruny z nienawiści złożone, na wrogie szańce. Parskają i rżą niespokojnie, chcąc rwać cwałem ku miłosiernej śmierci lub wiecznej chwale. Kaptury kolczug lśnią, nad ceglanymi blankami wież. Kusze załadowane bełtami z miłosną trucizną, wcelowane w Twe serce. Czekają jedynie na sygnał by rozpętać piekło. Królową, wygnałem na Twój koniec planszy. Po cóż mi szpieg i kłopot w oddziale. Chodzi mi tylko o Ciebie. By Cię pokonać. Zniszczyć i upokorzyć. Przed światem i ludźmi. Osądzić i osadzić w lochu. Gdzie Twój krzyk i szloch, będą wieczną udręką. Za grzechy nasze. Których ja jednak nie żałuję. Spojrzałaś przez ramię na mnie. Nie grasz? Spytałaś zdziwiona. Myślę nad ruchem. Odparłem. Jak chronić króla. A zabić. Najlepiej jednym, dobrym ruchem. Niepotrzebną królową.
    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...