Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Nie! Nie zdradzę Ci tego nigdy,

Niech te słowa pozostaną w mym sercu na wieki,

Pozamykane, niczym ptaki w klatce,

Niechaj trzepoczą, w odwiecznej rozterce.

 

Albo nie! Powiem, lecz jedynie lasowi,

Gdzie drzewa szumią od wieków nawietrznie,

One umieją sekretu dochować,

Nie zdradzą nigdy – moi sprzymierzeńcy.

 

Powiem – lecz jedynie żukom

Co w granatowych biegają pancerzach,

One, jak drzewa, są godne zaufania,

Bo, choć wiedzą, i tak nie powiedzą.

 

 

                                Warszawa, 18 VII 2022

 

 

 

 

Edytowane przez michal1975-a (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@michal1975-a  Tak, na naturze można polegać,, na jej wierności prawdzie, czego my w pełni nie potrafimy, nawet, jeśli tego pragniemy i o to się staramy... Bywamy źli i zawsze mniej lub bardziej zagubieni. Jednak potrzebujemy siebie nawzajem.

 

Wzruszyło mnie i pocieszyło to zawierzenie się podmiotu lirycznego lasowi i żukom :) Pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zmuszanie zazwyczaj nie wychodzi najlepiej czy skutecznie. 

A zdarza się, że tajemnice bywają konieczne.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Zakładasz wianki na głowę?
    • @Simon TracyTeż się uśmiałam z faceta w białych pończochach i bawełnianych majtkach, ale już nie z używania ludzkich półczerepów i kosciotrupa. :))) Pozdrawiam.       
    • @Rafael Marius ja teraz tak się zachowuję:) chodzę na łąki i tak odpoczywam na łonie natury:)
    • @iwonaroma Wiersz otwiera się pytaniem o śmierć — czy jest wrogiem, czy przyjacielem — i od razu wskazuje, że odpowiedź nie jest uniwersalna. To jest zależne od kontekstu egzystencjalnego jednostki. Równie istotne są wymiary duchowe i poznawcze. Ten, kto wierzy — w Boga, w sens, w życie pozagrobowe — może postrzegać śmierć inaczej niż ten, kto w nic nie wierzy i nie chce wiedzieć. Dla każdej z tych postaw śmierć ma inne znaczenie. Zachwyciłam się Twoją metaforą ludzi jako liści - niektórzy schodzą z życiową godnością, zaś inni są niszczeni wcześniej — czasem przez nieprzewidziane okoliczności, czasem przez innych, czasem z braku powodu. Kontrast między młodszymi liśćmi a starszymi podkreśla naturalność przemijania i różne losy, które spotykają ludzi. Wiersz ma charakter refleksyjny i uniwersalny. Zadaje pytanie - o niepewność naszego postrzegania rzeczywistości. To świetny i fascynujący tekst.
    • @Berenika97 W życiu czasami tak bywa, że ciche i skromne osoby "błyszczą" najbardziej, weźmy pod uwagę baśń  "Kopciuszek."  Naprawdę, nie ma się czego wstydzić, wszystko co ludzkie trzeba przyjmować na bary, wzloty i upadki, a bycie sobą to piękna rzecz i nawet gwiazdorzy grając różne role przecież wdrażają w to cząstkę samych siebie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...