Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Śmierć może być wybawieniem
A nawet ukojeniem
Przed cierpieniem
Fałszywymi ludźmi
Problemami aż do ziemi
Śmierć chciana
Wybrana
Jest lekiem na całe zło
Jeśli tylko chcesz i pragniesz mocno
Spełni sie
Już nigdy nie poczujesz bólu, upokorzenia, wstydu
 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bardzo poruszający wiersz, ale może być prawdziwy, albo i nie, bo może być także wybawieniem od urojonych obaw, zagrożeń, czy urojonego braku perspektyw, a to prowadzi do depresji i samobójstw. Skoro to dotyka konkretnego człowieka, nie ma on dystansu i obiektywnej oceny własnego stanu, co może prowadzić do nieszczęścia jego i bliskich. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

życie, jak to ktoś powiedział to jak kropla, która spada- by potem połączyć się z tym co jest. największym problem dla siebie często jesteśmy my sami to my decydujemy o swoim życiu o ludziach z jakim przebywamy o uczuciach ale czasem impulsywna głowa rodzi myśli o śmierci. ale takie impulsy warto przekierować na coś twórczego jak ten wiersz akceptacja życia choć czasem bezsilność je zjada warta jest uśmiechu jeśli ktoś nie boi się , śmierci dlaczego ma bać się życia przesyłam uśmiech :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

a co sprawia  radość Tobie? ja np: lubię słuchać muzyki ,ostatnio kupiłem sobie słuchawki które bardzo mnie cieszą nie są jakieś audioflskie ale grają super. lubię ,tez wpuści kogoś pierwszego do drzwi wchodząc czy na chodniku przepuścić kogoś z przeciwka gdy jest mało miejsca lubię wiele  ale smutek jest dalej. wynika to z utracenia radości wiele lat temu jak już wspomniałem mialem wtedy maturę po niej wpadłem w ten stan

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Stary_Kredens Pozdrawiam Kredens. 

 

@T.O ja też lubię słuchać muzyki. Kiedyś miałam iPoda, słuchałam w nocy muzyki zasypiając. To były czasy... Ale obecnie nic mnie nie cieszy. Mnie z kolei po maturze życie zaczęło się spać i jest coraz gorzej. Ciężko się zyje. Brak zaufania do rodziny, ludzi. Wstręt, wstyd. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

rozumiem , mnie posypało się , zdrowie a potem wszystko. Pamiętaj nikt za Ciebie życia nie przeżyje dorosłość nie jest prosta a podstawowa zasada to brak zasad. Wrażliwość warto powściągnąć i żyć po prostu żyć cieszyć się tym co małe codzienne zawsze możesz napisać do mnie odpowiem :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Domysły Monika A czego tu się bać? Krytyki? Przecież bażanty, oprócz swoich kolorów mają coś z gołębia, co kamuflują, ale niekoniecznie przed czaplami -:)) Pozdro!
    • @Robert Wochna boję się napisać co mi po myśli chodzi choć mnie korci ... Zapamiętam ten wiersz z pewnością

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @zielarz piękne.... Wzruszające i piękne 
    • Wyliczanka jak wytłaczanka  dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie.    Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sądzą obrus babie zapaskudzę.   Dwa kolejne na patelni rozbiję,  złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją  kogiel - mogiel z cukrem sporządze.   Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ...   Zmęczyło okropnie.
    • Gdy dąb koronę liśćmi trwoni,   czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy.   Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie.     Człowiek - iskra, co w pyle drży,   w szkle godzin twarz próchnem znaczy.   Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”.     Gdy księżyc krew zastygłą sączy,   świt rozcina czarny całun dni…   Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka,   gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza.     A wiatr ziarna w ziemię chowa,   gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń,   Co z martwych liści wiosnę wyrywa.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...