Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

znów zaczepił mnie ten od rachunków
wie że przyjmuję je na policzku
i się cackać nie będzie

oduczył mnie niegdyś achania ach ania ach ania ach ania
oduczył żałości i łkania zbędnego ust otwierania
pokazał jękliwość zdania och ania och ania och ania

minus przy rh rośnie nie we śnie
on nad moją ujemnością płakać nie będzie

Opublikowano

mocna refleksja nad samym sobą,myślę,że każdy jej potrzebuje czasem; minus? Jesteś Wielkim Plusem Aniu+!!! [Zawsze do przodu,nawet pod wiatr,bo taki jest świat]:) dziekuję za Twój wiersz)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie ma za co :]


zawsze do przodu, albo na skos, zależy jak ustali los; byle nie cofać, byle nie siedzieć, byle o sobie cokolwiek wiedzieć;

pozdr.
Opublikowano

Witam Cię Aniu i tych rh ujemnych ;-D,wiersz z ciekawymi porównaniami , ze zgrabnie przeprowadzoną zabawą słowną , zawierający ascezę życiową .Może jedynie zmieniłabym zapis tego wiersza ale to tylko takie moje widzimisię .Pozdrawiam plusssowo. ;-)

Opublikowano

To jest nie dość, że dobre, to i z pomysłem. Całościowo w porządku, ale końcówka jest chyba jednak mocniejszą stroną. Może dlatego, że wcześniej trochę za dużo tego 'achania' (czy 'ach ania'), no ale przecież tak właśnie miało być... Tak więc pomarudzę sobie sam, Tobie pogratuluję, prześlę pozdrowienia i powiem: cześć! // 51

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
    • @Łukasz Wiesław Jasiński Dziękuję Panie Łukaszu, ludzie mówią różne rzeczy, mądre i niemądre.
    • Zawsze jest fajnie:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...