Z Laurus nobilis

[Nefretete]

 

 

Z ust wyciągnięte na blat szafki;
twarz rekonstruują cienie epoki
kosteczką trzy, w latarnię łączą  
czas, brak obiegu wskazówek
zastanawia, zegarek zapodział 
coś! Porzuciły już twoją naręcz  

 

Blizny białe zostawiła dookoła,
jak obrączka wypalała w palcu 
życie na uwięzi, kiedy wolność?

 

Więzieniem ciągnąłeś łańcuchy,
żyły pulsujące kwiatem w sercu;
gawiedź wibruje na przystanku
wódką i piwkiem zasłony, odór
rozmywa cyfry z tablic rozkładu

[[email protected]]

@Nefretete Błędy i wady przysłoniły skroń,
                       bo jak potrafisz to proszę...  wzbroń.

Pozdrawiam.

[Nefretete]

@[email protected]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hej! Grzegorz.

Dziękuję za poczytanie, oraz swój czas, jaki przeznaczyłeś pod treścią.

 

Tylko dłońmi zasłoniłem twarz na wady

rozsunięte palce widzą je przez szpary

 

Pozdrowienia dla ciebie

[staszeko]

Wielce misternie utkany wiersz.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam i życzę powodzenia.

[Nefretete]

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odpozdrawiam tym samym. Dziękuję ~