Pokora, wstyd, obietnica

[Koziorowska]

Stoję przed Tobą, ubrana jedynie

w czerwone gwiazdy, schwytane

Twoim sercem.

Światło księżyca odbija się we łzach.

 

Czy milczenie, które nam towarzyszy,

zamieni się w pokorę,

wstyd i obietnicę?

Czy strach kłębiący się w żyłach

powiedzie do półotwartych drzwi?

 

Bawisz się moim oczekiwaniem,

Twój cień drażni cienką skórę.

Zdzierasz ze mnie sukienkę z gwiazd,

delektujesz łzami

przelanymi przez anioły.

Zadedykujesz mi tę noc, oplatającą myśli,

jak zwykle spóźnione na sen?

 

Milczenie jest Tobą, natomiast krzyk –

pragnieniem chleba i wina,

żądzą życia.

 

Zanim podzielisz się ze mną wiatrem,

wręczysz najpiękniejsze słońce,

ześlesz cytrynowe niebo –

zaczekam u wejścia do raju.

Tam odnajdziemy dawno zapomniany ból,

tam odkryjemy świeży czas,

który przyniesie nam śmiertelny,

ale przecież uroczysty grzech.

[A-typowa-b]

@Koziorowska śmiertelnie grzeszna końcówka, ale nie dla niej uwaga. Pozdrawiam