Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

error_erros

przyznam się, że już nie pamiętam. Było to chyba rok temu.

Postanowiłem sobie dać na co najmniej 2 lata spokój z pisaniem i wpadam tu okazjonalnie. Ale pisanie działa jak marycha - nie odpuszcza i mam radochę jak wdepnę w coś takiego ponieważ czuję się, że nie jestem archeo (lubię rymy).

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobrze wiedzieć, że nie jestem osamotniony w moim wstręcie do gadki-szmatki ;>

Owszem, jesteś archeo, bo lubisz rymy. No i co z tego? Ja też lubię, układanie ich przynosi mi satysfakcję i mam gdzieś, czy dla kogoś to jest passe, czy nie ;D

Opublikowano

@error_erros Nie myśl, że Cię nie lubię. Czasem czytam, mam swój odbiór. W tym wierszu mężczyzna ,,wyskakuje" w deszczowy wieczór na szybkie zakupy, w kolejce spotyka przypadkową dziewczynę, przeżywa chwilę rozmowy ciałem, bez słów i koniec.

Jesteś tu prawdziwy? Nie. Ukryłeś wszystko, a przecież jestem ciekawa o czym myślałeś... 

Otwórz się, wyrzuciłeś już dużo negatywnych emocji, teraz możesz spokojnie popracować nad prawdą i nie daj się zamulać poplecznikom, przyjmij czasem uwagę, bo mam takie wrażenie jakbyś patrzył na świat starymi oczami...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To już chyba nie te czasy, by takie metody wchodziły w grę :P

Dziękuję!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@error_erros

Przyszła mi na myśl kolejka wąskotorowa, żartuję. Ogólnie, nie lubię kolejek, może to uraz z lat 80-tych ubiegłego stulecia, był czas, że stało się w kolejkach po wszystko, nawet po gazetę w kiosku ruchu. Wyjątkiem przyjemnym w kolejce mogą być te mknące uśmiechy.

 

Pozdrawiam Cię! :-)

 

@error_errosAlbo, że jest go pod dostakiem. ;-)

Opublikowano

@GrumpyElf Bardzo cenię Twoje uwagi i wynikające z szerokich horyzontów rozumowanie świata, jesteś  przy tym bardzo wrażliwa. Musisz mi uwierzyć, że to nie drwina, tylko najbardziej okrojona opinia na jaką mogłam użyć. Czasem ktoś sunie koleiną i nie widzi,  nie przerzuca między lewą i prawą półkolą... 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 przepiękny. Rozbiłaś bank ostatnich czytań. bb
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...