Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Szumy leśne

Gość

Przez Gość
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

gdy wiatr się zrywa - z dwóch krańców lasu
na świat szumimy koron spokojem
by nikt tajemnic w nim nie dosłyszał
które nam wrosły pomiędzy słoje

i tylko czasem ktoś zbłądzi w prawdę
o tym jak niegdyś w ciemnej gęstwinie
dziewczyna przyszła zapomnieć chłopca
chłopiec zapomnieć przyszedł dziewczynę

żal który nieme spiły korzenie
na zawsze żyje w liściastym wieńcu
konarów naszych czułe ramiona
dźwigają pamięć dwojga wisielców

 

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fakt, znowu popłynąłem w mickiewiczowskie klimaty... Ale kurczę, fajnie mi się pisze takie rzeczy!

Nie mam pocięcia, skąd przyszedł mi do głowy pomysł na dwa drzewa dźwigające dwoje zakochanych samobójców, ale jestem z niego dumny ;D

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@WiechuJK Może to lepiej, że dla naszych uszu to tylko szum, a nie jakiś zrozumiały język. Strach by było iść do lasu przez ten drzewny lament ;>

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na scenie balkonowej też już zdarzało mi się żerować :P

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Owszem, wierzę w drzewa - głównie dlatego, że istnieją :P

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak ma być!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

U mnie? Zwariowałeś chyba xD

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spoko, na zniszczenie ślubu w wierszu też przyjdzie czas ;D

Dziękóweczka!

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prawdę powiedziawszy, uznałem, że próbowałaś coś napisać, ale automatyczny słownik miał na ten temat inne zdanie. Teraz wygooglowałem - słyszałem o tym lesie, ale nie znałem jego nazwy. I nie, nie stanowił inspiracji do wiersza ;>

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leszczym
      Wspaniały labirynt

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Annna2 Tak, uważam że są ważne. I wcale nigdzie nie jest powiedziane, że to muszą być takie od razu i zawsze chwile najzdrowsze. Oczywiście lepiej jak są zdrowe, ale fajne chwile i odrobinę niezdrowe też są w cenie, zawsze były i być może nawet bardziej :)
    • MindDev
      Duszy zaułki

      Przez MindDev · Opublikowano

      Między zaułkami duszy znalazłaś dla siebie miejsce i nic siłą Cię nie ruszy  Znając każdy mój zakątek,  wszystkie piętra, zmartwień, myśli  Krzyczysz z całych piersi i czekasz aż echo wybrzmi    Po omacku, zagubiony, trafiłem na twoją rękę  Z lękiem, że Cię stracę trzymam mocno  Jak tylko potrafię  Choćby zgasło słońce i zabrali nam powietrze  Ciemną nocą rozniecimy żar na lepsze  Dni, wieczory i poranki    Wiedząc, że nikomu winny nic nie jestem Zmieniam los swój prostym gestem  Wyławiam echo znajomego hałasu  Tak słodkiego dla mnie i gorzkiego  Jak owoc impasu    Ciepły głos, choć tak bliski jeszcze niedawno  Dziś tak jest daleko  I słyszę ledwo, jak jego dźwięk odbija się  po kamienicach duszy  Smutne , samotne echo  Kto ma je usłyszeć  Kto nastawi uszy  Odkrzyczy z nadzieją, że krzyk ten wykruszy  Mury , łańcuchy i nasze kajdany    Smutne, samotne credo Opuszczone wyznanie wiary  Czy jest ktoś, kto powie, jak bardzo niechciany  Może czuć się stary but bez pary    Czy jego stracie bez miary  Ktoś poradzi ?     Więc wszystkiego tu pełno, tylko Ciebie tu brak  Bez Ciebie nie mam już celu, jak statek bez morza  Opuszczony wrak    I dość mi już tego błądzenia  Od dawna jestem w twoim polu rażenia  Dalej mam oparzenia po Twoim dotyku Bez chwili wytchnienia w doznań Bałtyku  Promyku nadziei    Słodkie są dla mnie moje rany  Lecz nie dam się zranić  Nie zatracę miary  Sama odszyfruj mi swoje zamiary  Bo gubię się w Tobie, jak żeglarz bez mapy  Nudzą mnie puste atrapy A ty wśród nich, jak bunt bez utraty Harmonii Jak ogień, który nie parzy, lecz koi i grzeje  Więc w ciszy sie śmieje, skręcając w kolejną aleję  Swojej świadomości, czekając twojej wiadomości    A ty ,niemy aniele , nieś echo w swoim ciele  Mając nadzieję że dotrze w zaułki duszy   
    • Bożena De-Tre
      bez parasola

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @violetta A mój drugi Tomik Poezji polubisz-:)Właśnie widzę w Zapowiedziach…mój zielony kolor okładki…i cieszę się bardzo-:) @Alicja_Wysocka „ Na krańcach klawiatury” być może jesteśmy ( tego nie wie nikt)a jednak czujemy ..pisząc gupimy i znajdujemy aby znowu zgubić na chwilę ( wierzymy) pióra…i ten Twój wiersz ..moja zapowiedż drugiego Tomiku ach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ..wzruszyłam się.Może to tylko deszcz…
    • Waldemar_Talar_Talar
      Wiatr się śmieje i cień

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      myślenie mi dokucza bo zapomniałem o czym zapomniałem   mój cień się śmieje wiatr chyba też bawi ich to   żona głowę meczy wmawia mi że sie starzeje   a ja tak po ludzku po prostu o czymś zapomniałem   ale to odnajdę pokaże im że to wypadkowa   swój cień podepczę wiatr przegonie się uśmiechnę
    • Alicja_Wysocka
      bez parasola

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @violettaOch, Violka, a mnie deszczyk ubiera we wzruszenia i rozbiera do gołosłowia - to jest na chwilę pisania Mistrz Magii. Pozdrawiam :)   @Bożena De-Tre Bożenko, jak pięknie to opisałaś - parasol, ławka, i deszcz, który rozrzuca pióra z dłoni... To już sama poezja. Dziękuję Ci za tak obrazowe, ciepłe słowa. Deszcz we Wrocławiu musiał się wzruszyć razem z Tobą :)  Ukłony! @lena2_, dziękuję

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...