Parastronautka

[Lidia Maria Concertina]

Lata świetlne od świętości. 

A zmawiam siebie pacierzem. 
Czekam na istnienie, które się we mnie roztańczy - przegniłej skrzyni na łajbie pośrodku wyschniętego morza.

 

Zatopiła się iskra.
Czy ktoś ją później widział?
Płonie lodowiec.
Widzę Duchy Święte wszystkich wyznań świata. 
I wygłodniałe Ramadany. 

Budzę się - skąpana we własnej ludzkości, która zostawiła mnie i odeszła ... bez żadnej obietnicy. 
Chcę ją zabalsamować. "Obiecuję."

 

Wieczory spędzam na kontemplowaniu pustych ścian, na których widnieje jedynie wiara. 
Wszystko inne kołysze się w zachodach słońca, przeprasza - na innych kontynentach, porzuca - tylko samotnych. 

Co to jest "wszystko inne?" 
Nie wiem.

Z zazdrością spoglądam na masywny pojazd kosmonautów szykujących się do półrocznego niebytu na ziemskiej kuli.
Ja tu zostaję - "z wszystkim innym." 

Moje życie? Prowadzi walec.
Po kwadracie.

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Lidia Maria Concertina

Chodzą słuchy, że to okrągły płaski dysk, który stoi na żółwiu i jest podtrzymywany przez cztery słonie...

 

pozdrawiam Cię ;-)))))))

[Leszczym]

@Lidia Maria Concertina nie da się nie lubić takich tekstów wypełnionych po same brzegi pisarsko - poetycką wyobraźnią ;)