stara fotografia

[Krzysztof2022]

 

***

 

o własne myśli się potykam

one zgubne moja beznadzieja

dłonie zdrętwiałe od niemocy

oddech tylko koniecznością

serce krwi nie chce toczyć

nic nie ma

i ja nie mam wiary w sens istnienia

dane mi trwać w milczeniu 

w pokorze przyjąć zniewagę 

nie ma już dla mnie wybawienia

zbędne one na nic nikomu

zabierz je to życie moje dobry Boże

oddech mój ostatni uchwyć w swe dłonie

a potem ja proszę zamknij me oczy

śmierć chłodem niech otuli me ciało

ziemia strawi  co zostało

błoga cisza niech nastanie 

moje ostatnie pożegnanie

 

na strychu starego domu na dnie kufra

wyblakła przez czas pomarszczona

stara fotografia dawno  porzucona

twarz małego chłopca uśmiechnięta

szalem wełnianym otulona

może przypomni kiedyś komuś na chwilę

że byłem

ufałem

marzyłem

 

 

 

Edytowane 22 Lipca przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Dobry wiersz i tym, co niejednego dotyka, potykanie o własne myśli, zwątpienia, w tym w sens życia, no i konfrontacja z marzeniami z młodości. Szczerze, rycerz tak ma, ale rano bierze miecz, walczy z wrogami, przynosi do domu łupy dla swojej kobiety, która się uśmiecha i jest dla niego miła. Takie prawo lasu.  

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam  - boli taki wiersz - a może jest gdzieś światełko

na tę sytuacje - życzę go peelowi - 

                                                               Pozdr.