Nic

[Arsis]

Coś się przekształca i płonie w otchłani kosmosu…

 

Otwieram okno… W głębokim granacie nocy

jedynie pulsowanie ciszy

i chłód bezkresnego wiatru,

co się przetacza nad pożółkłymi polami…

 

… lodowaty oddech nieboskłonu oszrania szyby i szkliste źrenice martwych oczu…

 

Chrzęst zegarowego mechanizmu…

 

g o n g…

 

I znowu tykanie ―

przeskakującej

― wskazówki sekundnika…

 

Zgarniam palcem kurz

z olejnego widoku

w drewnianych ramach…

 

… zdają się

oddychać

popękane ściany…

 

Otwieram drzwi ― na schodowej klatce pustka i mrok,

zatrzaśnięte na wieczność

mieszkania umarłych dawno sąsiadów…

 

Ktoś miał przyjść,

lecz zapomniałem, kto…

 

Siedzę na podłodze oparty plecami o szafę i wpatruję się w mdławą poświatę wiszącej lampy…

 

… lubię tak patrzeć pod niekonwencjonalnym kątem na milczące przedmioty,

porzucone rzeczy…

 

Firanki wybrzuszają się,

zapadają…

 

… i znowu

puchną…

 

Cisza przeszywa mózg piskliwym szumem…

 

Stół ze stosem

papierów,

puste krzesła…                                                                                                                                          

 

… w lustrze serwantki zniekształcona postać…

 

(Włodzimierz Zastawniak 2022-03-20)

 

 

 

 

Edytowane 20 Marca 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Valanthil]

Kosmos zmieściłby się w tym nic.