Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kocham

Imion Michał
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Imion Michał

Imion Michał

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wstrząs ziemi pod stopami.
Ciężki krok, dech głęboki.
Zrzucam muł z serca głębin.
Już go miażdżę ostrogami.

W szaleństwie spajają się
W mym wzroku i w mych ruchach
Dźwięk, muzyka, światło, pęd,
A szybkość wiatrem gubi rdzę

Już biegnę, leci strzała,
Stal już widać, stal już czuć,
Szaleństwem wyżej gnana
Cel już dawny rozerwała.

Rozwiewane, gonią mnie
Linie pyłu, szary muł.
Ja tymczasem biegnę wzwyż
Ze swych ramion strzepując je.

W biegu nowy rodzę się.
Bez dawnych skaz, jakim chcę.
Wiatr się śmieje w płucach mych.
Hen, nad szczytami staję się.

Muł mnie goni, zgubię marę.
Prędzej! W pędzie rodzę się.
Lekki. Wyżej, prędko! Skacz!
Za mną skaczą więzy stare.

Pył i strugi ciemne, hen
Wessane w przepaści chłód.
Przepadły, pożarły je
Ma szybkość, mróz i górski sen.

Stoję. Tu już tylko wiatr
Może ze mną ścigać się
Powiewem groźnym mroźno
Głaszcząc dłuto me i mój bat.

Namiętność w czarnych rogach
W złotą cnotę przezwana
Rzecze mi: Kocham. Kocham.
Teraz silnie i w ostrogach!

Wskrzydlają się te słowa
w orła pięknego i hen
daleko wznoszą się by
Wołać: Stwórzmy cel od nowa!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      z palcem na ustach

      Przez violetta · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. chyba g- moll:) polonez Chopina jest piękny:)
    • violetta
      Czerwona noc…

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA takie fantazje do nikogo nie prowadzą:)
    • Simon Tracy
      Contra Naturam

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Nie mam z tym problemu, by się odwrócić plecami do ludzi. Forsuję się ucieczką w najdziksze, nieodkryte ludzką stopą bory, wilgne od ciszy pradawnej, opalizujące błyskiem rubinowych ślepi, zawezwanych przez gęślarzy, z zaświatów widziadeł, klątwą najmroźniejszych wichrów, rozsadzających gałęzie i pnie, ostatnich konających tu z wolna drzew. W bezdni leśnych parowów. Lecz ludzie to też zwierzęta. Najgorsze, bezmózgie. Z psami gończymi u boku. Polują na nas. Dostojne wilki. Na własną zgubę szukają ran i dużych kłopotów. Jeśli trzeba życie oddam za swą naturę i wolność. Obława, krzyki i strzały. Niosą się na kilometry w pełnych grozy, cząstkach powietrza. Przybyłem do najświętszego zagajnika. By ukryło mnie w swych potężnych, prastarych korzeniach. Drzewo wszelkiego stworzenia. Ja omen śmierci i morderca niewinnych. Skomlałem wesoło i tarłem sierścią o pancerz boski z jego pooranej zmarszczkami wieków, brunatnej kory. Niech przyjdzie tu ta łaknąca krwi sfora. Ja im rozoram pazurami, karki i trzewia. Gardła strzaskam z lubością aż wywalą na wierzch, spienione w krwistej agonii jęzory.   Przybyła w porę jednak odsiecz. Las stał się pułapką w jednej chwili dla gniewnej pogoni. Labiryntem mitycznego monstrum. Duchy biją w dzwon puszczy. Leszy nawołuje swe wilcze dzieci. Odgłosem świętego rogu. Znamy dobrze jego ojcowski dzwięk. Wesołe wycie, szybuje do uszu demona. Czuję dobrze gniew swych dzieci. Pragnienie krwi, sączące się z rozwartych szczęk. Labirynt zamknął swe ściany na wieki. Nastała z wolna noc. Deszcz na runo i mech, cicho siąpie. Trzask gałęzi tak jednaki z odgłosem łamanych kości. Co chwila przerywa błogość snu. Pod drzewem stworzenia, odgłosy uczty wystawnej. Muchy wesoło brzęczą w ustach. Żuki wturlają się we wnęki oczodołów. Uczta w imię zwycięstwa i przeciw naturze człowieka. Na świeżym jeszcze, myśliwego trupie.
    • MIROSŁAW C.
      z palcem na ustach

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      w porannym ogrodzie śpiew niosą od piano do forte źdźbło przy źdźble i trzepot skrzydeł  nasza lotność i wyobraźnia   pnąca się w górę w feerii nieznanych barw mgłami przepasana codzienność   w jednym przypadkowym spojrzeniu kojącej magii nieskazitelny promień słońca  poprzez pierwsze dojrzałe czereśnie   przez rosy wilgotne wsuwa się i drży pośród zbudzonych klawiszy na strunie G   kapie miód na piasek południowych mórz    
    • violetta
      Lalka

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius dzięki, dawno cię nie było:) już się martwiłam:) moja wnusia już się nie boi, jest bardzo inteligentna i cały czas za mną wodziła, okręcała się w wózku, całowałam ją cały czas, chodziła po moim zimnym mieszkaniu opatulona. Bawiła się, jadła. Od razu poznała, gdzie jest. Jest taka słodka, śliczna i ma lekko śniadą cerę. Dostała ode mnie laleczkę z pachnącą buźką, jest taka fajną firma mimikane. chcę, żeby się bawiła lalkami.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...