Zgłoś

@Florian Konrad Ten wiersz jest świetnie napisany — językowo swobodny, nowoczesny, ironiczny i rytmiczny, a przy tym pełen wewnętrznego napięcia między buntem a poetycką autoironią. To tekst, który bawi się językiem, znaczeniami i rytmem, a przy tym ma głębszy sens.

@Arsis Ty nie;)

@Berenika97 Ten wiersz jest jak delikatne dotknięcie — krótki, a zostawia w człowieku coś ciepłego i prawdziwego. Nie ma w nim wielkich słów ani poetyckiej przesady, a jednak mówi o rzeczach najważniejszych: o tym, jak łatwo rzuca się słowa, które powinny ważyć więcej niż powietrze. Jest w nim coś z Herberta (prostota formy i moralna lekcja) i coś z Poświatowskiej (delikatność uczucia). Czuć w nim pokorę wobec języka, taką cichą świadomość, że słowa mogą ranić lub ocalać, że każde z nich niesie ciężar, którego nie widać. I w tym prostym układzie mieści się cały paradoks ludzkiego życia. Najpiękniejsze jest jednak to, że ten tekst nie osądza. Nie ma w nim goryczy, tylko delikatny smutek kogoś, kto nauczył się, że słowa są kruche, ale wciąż warto je wypowiadać, ale ostrożnie, z sercem, z wdzięcznością. Pozdrawiam.

@Toyer To dojrzały, spokojny wiersz o duchowym pojednaniu z niedoskonałością. A tego nam bardzo potrzeba:)

@Somalija Taka się nie liczy;)