Spisek tęczowych zbawień

[Dawid Rzeszutek]

Kręcą się koła tęczowej cholery i gniewu 

W koło po trajektorii upadku rozumów 

Odcinają dopływ krwi i myśli tego zewu 

Co w szatniach księży wymagają umów

 

Kolorowe tęcze prowadzą potępionych 

Tych upadku w Watykanie ludzi gorzkich

W las krwawy wśród dni złych i uśpionych

Wśród fal chorób, jak tych fal morskich 

 

Tęczowe majtki i flaga wbita w zadek 

Wypięte poślady - znamiona krzywdy 

To przecież świętości w zło ten upadek 

Co woła lud - ocal ich, ocal ich zawżdy

 

Tylko po cóż kolory, co niby ból łagodzą 

Po cóż upadek, jeśli tęcza aż tak wysoko

Przecież te barwy nikogo nie oswobodzą 

A można za oglądanie tego dostać w oko

 

Gdzie więc prawda i morał świętych ludzi 

Gdy gardzą innym niż sami stali się być

Przecież to wszystko szarą odrazę budzi 

A można na ławce serce nożem wyryć

 

I co dzieli ludzi niech zacznie nam spajać

Co tęcza winna ludziom tegoż Bóg nie wie

Bo otwartość trzeba przed ludem zatajać 

Bo sługa nieboży i boży się tego nie dowie

 

Odmówmy jeszcze ze dziesięć zdrowasiek 

I idźmy na pielgrzymkę po tęczy cmentarzu 

Tam pełno na innowierców i dziwaków zasiek 

Tam baranek leży płacze i krwawi na ołtarzu

 

Nie zbawi nas dzisiaj pryzmat myśli kojący

Tę inność co prosi o łaskę i łez zapomnienie

Nie będzie symbol ten, jak denaturat płonący 

Co rozbudza prawd i kłamstw niezrozumienie

 

 

Autor: Dawid Rzeszutek

Edytowane 19 Grudnia 2021 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)