Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bez tytułu

Anna Czyrska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Anna Czyrska

Anna Czyrska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Było miasto ciszy.domy miały jakiś smak.
nieokreślony.każdy wyłaniał kawałki siebie.
słowa gardziły ciemnością.bo była cisza.
spokój mętny jak woda w studni.

Niektóre domy były słodkie,przesycone.
aż do mdłości.inne zbyt gorzkie.
było miasto tylu granic.
nikt nie umiał ich przekroczyć.
chwilowy zgiełk.chwile kwaśnych ludzi.
oni jeszcze potrafią.wejść na szczyty
największych odkryć.godność-inter city.metro i
tramwaje.wędrówka ponad ciszę.


miasto płonie.podobno to iluzja czarodzieja.
miasto gaśnie.rozpada się w zamęt.niepokój.ludzie nadal śpią.
usypiają w swoich ramionach.miasto ciszy płonie.

vacker_flickan

vacker_flickan

Opublikowano
Opublikowano

trochę niezdarnie ten potoczek na początku, jeśli ambiwalencja, to ja może coś zaproponuję:

miasto ciszy. było. miało smak.
nieokreślony. wyłoniony z kawałków.
ciemność wzgardzona słowami. bo cisza.
mętny spokój. woda w studni.

moim zdaniem pisząc w ten sposób trzeba się wyzbyć łączników, narzucać pauzy tak, aby one budowały nastrój, bez konwencjonalnych porównań, bez ustosunkowania, skojarzenia obok siebie
taki styl nazywam prywatnie ambiwalentną decentracją;) można tak, ale strrrrasznie się trzeba w tekście pilnować, żeby ktoś cię nie złapał na niekonsekwencji:)
pozdr

Luthien_Alcarin

Luthien_Alcarin

Opublikowano
Opublikowano

przede wszytskim zapis i wersyfikacja są źle ustalone: nie mogłam sie skupić na tekście przez natłók kropek, wartobyłoby się ich pozbyć, no i ososbiście wolałabym bardziej "poszatkowany tekst"- lepiej gdy emocje wyrazane są przez słowa i wersyfikacje, interpunkcja nie moze swiadczyć o charakterze utowru:) sądze ze mogłoby być po tej technicznej korekcie ciekawie:)

Pozdrawiam
Agata

  • 11 miesięcy temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Miłość

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Mitylene   Pamiętasz mnie?   (Autor tekstu: Marianne Faithfull   Pamiętasz cokolwiek? Nie udawaj, że nie było wesoło Zapisz to pod hasłem "rozrywki przeszłości"   Rozglądam się po pokoju Wspominam bliskich memu sercu I chyba pamiętam wszystko Lecz przede wszystkim Ciebie Bo zawsze chodziło tylko o Ciebie   Nigdy nie interesowali mnie inni Ani to co myślą To mnie mogła przypaść Twoja miłość A Tobie cały świat Gdybyśmy tylko potrafili to sobie dać..."   (tłumaczenie: Tomasz Beksiński)            
    • huzarc
      Poczekalnia

      Przez huzarc · Opublikowano

      @tie-break Bardzo poruszający wiersz o byciu w zawieszeniu, w oczekiwaniu, niby blisko cudzego ciepła, ale jakby zawsze odrobinę za późno, za szybą. Puenta jest pięknie skromna i boli dokładnie tyle, ile trzeba.
    • huzarc
      Jestem tu

      Przez huzarc · Opublikowano

      Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • tie-break
      Poczekalnia

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.    
    • tie-break
      Jest nie tylko wiatrem potrafi płakać

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...