fragment pamiętnika z wojny o płuca planety

[Anastazja Sokołowska]

niebo poprzekłuwane igłami

leśna rosa się miesza ze łzami

ramiona swe długie otwierają

żołnierze ziemi od lat wzywają

 

cień w lecie to ich karabin

sam pocisk jakby mógł trafić

wbiłby się w skórę kolcami

dziurawiłby i rozkrwawił

 

gdyby były karabinami

gdyby zwano je żołnierzami

to zawczasu by ich nie zabił

i tysiące wojsk by nie zgładził

Edytowane 20 Listopada 2021 przez Anastazja Sokołowska (wyświetl historię edycji)

[Andrzej_Wojnowski]

@Anastazja Sokołowska

 

Coś mnie przyciąga w tym wierszu.

Nie wiem co. Przeczyta jeszcze raz za parę dni.

Na razie pierwsze muzyczne skojarzenia.

 

Pozdrawiam