Na Gnilnej 1985

[Maciejka Pomorska]

Od Gnilnej, sklecona
ze skrzywdzonych dźwięków,
muzyka przepływa
ponad nadprożami,
rani rude mury kościoła,
odbija od ciężkich drzwi biblioteki.

Zgrzyt zagrypionej kasztanowcem trąbki
znajduje szerokie wrota infekcji,
zakaża pyłkami nut i niepokojem.
Wykreśla w powietrzu słodkokwaśnym
plan Dolnego Miasta,
dziesięć grobli łączy mnie
z niebem umajonym
jaskrawym światłem reflektora.

Od Gnilnej płyną okręty,
fortepian chory na niemoc strun
i zielone race
między gotykiem
rozbijają się rozmyte gazowe
cienie zduszone skrzypcową garotą.

Trzymam przy ustach mokrą chustkę,
czoło przyciskam do szyby,
łowię w załzawionej mgle
własną obecność.

[natalia]

momentami bardzo ciekawie, klimatycznie, ale czasem szyk słów po prostu utrudniał płynność odbieranych obrazów. Końcówka ładna.