Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) Dzięki 

Również pozdrowienia 

 

 

 

 

:D ;)

Wiesz, ja to napisałam bez zrozumienia ;)

Do rozumienia też zachwyt można przyczepić, chociaż faktycznie - trudniej. Człowiek wszystko drobiazgowo analizujący chyba ma mniej czasu na zachwyt...

Dzięki za kmnt

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) na pewno rozumienie syntetyczne pomaga. Natomiast tylko analizowanie...

np.układu pokarmowego pięknej dziewczyny... lub składu chemicznego barwników płatków róży...

może niekoniecznie :)

Natomiast rozumienie i doświadczanie całości- to jest TO! :)

Dzięki i również zdrówka 

 

 

 

 

:) Tak. Nie trzeba być geniuszem by odczuwać piękno :)

Dzięki i również pozdrawiam

 

 

 

 

 

:) Dzięki!

 

 

 

Opublikowano

Iwonka, zaakceptuję tak jak jest, chociaż nie lubię "się" przed czasownikiem w białych wierszach i..

jak dla mnie, troszkę za dużo .. "i".. ale przesłanie, bardzo spodobało mi się.

W poezji można dostrzec to wszystko, co wyszczególniłaś, nawet jeśli nie do końca rozumiemy

daną treść.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Dla mnie najważniesze momenty w odbiorze sztuki, to te w których do głosu dochodzą emocje, ale nie rozumiem (jeszce;)) dlaczego. To jest wlaśnie  "TO".

 

Wiersz przedni. 

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) właśnie

Dzięki

 

 

 

 

:D o tym 'aha' nie pomyślałam ;)

Dzięki i również pozdrawiam 

 

 

 

 

:) Też nie przepadam za niepotrzebnym inwersjami, ale tu tak dla płynniejszego czytania. Powtórzenia 'i' celowe ale fakt, może nadmiar. Mnie nie bardzo podoba się końcówka ale nie mam teraz innego pomysłu a poza tym utrwaliła się w odbiorze czytelników :)

Tak, z tym rozumieniem poezji nie należy przesadzać, bo może utracić się jej tajemnicze piękno :)

Dzięki i również pozdrawiam 

 

 

 

 

:) ciutka tajemnicy, niedopowiedzenia itp.czyni nasze życie ciekawszym :)

Dziękuję i zdrówka też

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...