Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

rozwarstwiam się. zwłaszcza na końcach
jest mnie zbyt wiele. środek falisty jak surowiec wtórny
sztywny bo pewnych spraw nie należy przeginać
inne się łamią lub rozłażą. we wszystkich kierunkach
szarpią się i rwą wątki.

chłonę niskoprocentowe zabarwiacze rzeczywistości
nasiąkam jak bibuła i rozmazuję świat na zewnątrz
wnętrze lęgnie się w gniazdach zakazanych jabłek
pachnie cynamonem i wlecze się zmęczony bywalec
podrzędnego bezkresu

od samego początku zmierzam do końca. straszą tylko drzwi
bardziej bolesne od wejściowych. i po co się było pchać
by teraz zmieniać ciało w wytrych. gdy zadziała wyrzucasz go
wraz z metalicznym posmakiem całowanej klamki.

zaczęłam się podwójnie i tak się skończę. jedność
jest sprzeczna z naturą.

Opublikowano

Droga Joasiu
zabierasz wpodróż trudną i ciekawą
każdy wers, jak nowa powieść, nowy obraz
twoich wierszy nigdy nie można czytać jednym tchem
do nich trzeba usiąść i wchłaniać
początek zatańczyłaś na baletkach
druga zwrotka zapachnła Gałczyńskim, to z pewnośią przez ten cynamon
a w trzeciej nagle do głosu doszedł agnostyk
i tylko muzyki mi brakło
kapaniny nutek

pięknie piszesz
tak miło się rozmawia z twoimi myślami
ogromne dzięki
seweryna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc głęboki wiersz. Głos refleksji nad ceną bycia online, która polega na oddaniu kontroli nad własnym wizerunkiem i tożsamością. A w zamian -  zaspokojenie próżności.
    • Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
    • @Łukasz Wiesław Jasiński Dziękuję Panie Łukaszu, ludzie mówią różne rzeczy, mądre i niemądre.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...