Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie jestem biegły w zasadach haiku.
Wydaje mi się jednak, że maksymalnie mogę być trzy obrazy.
przy czym pod pojęciem obraz może kryć się coś niewidocznego:
zapach, dźwięk.

W przypadku tego utworu mamy dwa obrazy.
I jest to jak najbardziej poprawne.
Tak jast zbudowana większość haiku.



wieczorny spacer - plan ogólny
--------------------
odpinam kożuch - detal i kigo (wskazanie na porę roku, choć ludzkie)

druga linijka jest samodzielna znaczeniowo, w takim sensie
że na niej można byłoby skończyć czytać:
Wieczorny spacer - pierwszy raz w tym roku.
I już. Chociaż szkoda byłoby nie doczytać
ostatniego wersu ;)

wieczorny spacer (a więc chłodniejszy od np. od dziennego o każdej porze roku)
zestawiony z już zbyt ciepłym kożuchem. Fajne.



jeśli można zasugerować.
zamiast "odpinam" wolałbym "rozpinam",
bo
odpinam np. podszewkę, rozpinam np. koszulę.

Dodatkowo "rozpinam" jest bardziej otwarte
i swobodniejsze.


Ładne haiku,
pozdrawiam
jul
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie jestem biegły w zasadach haiku.
Wydaje mi się jednak, że maksymalnie mogę być trzy obrazy.
przy czym pod pojęciem obraz może kryć się coś niewidocznego:
zapach, dźwięk.

W przypadku tego utworu mamy dwa obrazy.
I jest to jak najbardziej poprawne.
Tak jast zbudowana większość haiku.



wieczorny spacer - plan ogólny
--------------------
odpinam kożuch - detal i kigo (wskazanie na porę roku, choć ludzkie)

druga linijka jest samodzielna znaczeniowo, w takim sensie
że na niej można byłoby skończyć czytać:
Wieczorny spacer - pierwszy raz w tym roku.
I już. Chociaż szkoda byłoby nie doczytać
ostatniego wersu ;)

wieczorny spacer (a więc chłodniejszy od np. od dziennego o każdej porze roku)
zestawiony z już zbyt ciepłym kożuchem. Fajne.



jeśli można zasugerować.
zamiast "odpinam" wolałbym "rozpinam",
bo
odpinam np. podszewkę, rozpinam np. koszulę.

Dodatkowo "rozpinam" jest bardziej otwarte
i swobodniejsze.


Ładne haiku,
pozdrawiam
jul

Podszewkę, mówisz... hehe ;-)
Dziękuję i za komentarz.
aneta
Opublikowano

Bardzo podoba mi się atmosfera wywołana tym wierszem.
Czuć jakiś żar, to rozpinanie ..., jakaś niecierpliwość,
lub właśnie radość z doczekania się ;o)
Przeszkadzają mi natomiast słowa "po raz pierwszy w tym roku".
Za dosłowne.
Skoro kożuch, rozpinany, można się domyślić, że to zmiana
pory roku na cieplejszą. Wystarczy mała podpowiedź.
Może inaczej mogłabyś wprowadzić tu wątek przedwiośnia i ocieplenia.


Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski  Robert mądre słowa. To, że są ludzie którzy unieważniają przeszłość- nie to nieprawda. Dlatego lubię też historię- bo wszystko już było, zdarzyło się i zdarza- może teraz w wersji unowocześnionej. bo np w bitwie pod Waterloo wygrały balony( odpowiednik dzisiejszych dronów) jako zwiad. Napoleon miał coś na kształt dzisiejszego ministra obrony panią  Madeleine-Sophie Blanchard- doskonałą areonautkę. I zrezygnował z tamtejszych dronów
    • Jest w niteczkach  babiego lata, targanych deszczem  i tańczącymi listkami, z ptakami wpatrzonymi  w horyzont za braćmi,  na drogę odlotu,  towarzyszami.   Widać ją senną,  z zamyśloną tęsknotą syconą żalem po tym,  co nie wróci. Z chryzantemami  w złoto-białych dywanikach, które szron poranny  i srebrzy i smuci.   W plonach lata  zamkniętych w purpurze, w kolorach żółtych,  zielonych, czerwonych, z zachodzącym,  kulistą bielą księżycem, tulącym do snu  gasnący dzień utrudzony.   Widzę ją matką listopada - króla świec i chybotliwych płomyków, majestatycznie wzywającego  do pokory co rok milczącej,  pośród grobów i ołtarzyków.   Taką jak my zamyśloną, gdy w krople deszczu wsłuchani, idziemy, ubożejący w jutra, wspominać tych,  co pamiętane wczoraj, bezpowrotnie już utracone, w każde dziś liczyli z nami.   Jesieni już pełno. Chmury sennie płyną  pod błękitem. Mglisty baldachim nade mną, a mroczne okna  straszą każdym świtem.  
    • zgubiliśmy sens  tego co wczoraj  było nie tyłko snem    dziś jest utopią  podarowanym obrazem  mieniącego się świata   zdawał się  być smakowitym owcem    niedojrzały  spadał na ziemię    9.2025 andrew  
    • @Annna2 zgadzam się, to nieprawda, choć różnie jest płacz postrzegany...  
    • @Annna2 to prawda od Unduli wszystko się zaczęło trafna uwaga Aniu. @Robert Witold Gorzkowski jak to mówił Starowieyski wszystko już było. Zawsze denerwowało mnie w rozmowach z nim że nie cenił poezji ale trzeba mu wiele wybaczyć bo myśli miał przednie. Co racja to racja jak się weźmie cokolwiek co powstało niedawno czy mówimy o obrazach rzeźbie pisarstwie to zawsze znajdziemy pierwowzór w przeszłości. Na studiach dostawałem amoku od latających zdjęć wystrzeliwanych przez naszego profesora na aulę krzyczał przynieście mi coś czego nie widziałem a śmiecie przynosić na zaliczenia zdjątka z rodzinnych albumów. I to działo się w czasach kiedy robienie zdjęć nie było dostępne od już od ręki. Więc czym staje się dzisiejsza sztuka kopią przeszłości? I tylko nasza wiedza i pamięć fotograficzna wpływa na to jak ją postrzegamy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...