Zza...światy

[Lidia Maria Concertina]

Są ludzie, którym na noc potrzeba przytulenia, dotyku i zapewnienia, że śmierć może przyjść w każdy dzień oprócz "nigdy"... 

 

W przestronnym hallu mojej samotności obserwuję cienie parasolek:
czy w Barcelonie ludzie chrapią tak samo, jak tu, w tym marmurowym śródmieściu? Fascynujący jest ten ciagły letarg w pośpiechu!

 

Stolice to zawsze zjawisko wykraczające poza budynki i ludzi.

To zlepek historii, obłoków perfum, smug farby na cierpliwych murach, które widziały wiele, ale nigdy wszystko. 

 

Bezdomność duszy i serca włóczy się po staromiejskich uliczkach, gdzie każde drzwi, uchylone, zapraszają zapachem kawy

Mackintoshe, kalosze, zakochane pary, niespiesznie, pod rękę, a później gdzieś, w ciepłych wnętrzach, przy kominku zwierzeń, koronkowych zaufań i nabrzmiałych planów ...

... Nikt nie tworzy wtedy wierszy wiedząc, że świat żąda, aby go przeżyć, aby go nie pominąć

A może - wszyscy? I "właśnie dlatego?" (Pocałuj mnie teraz. Zgaś lampkę. Spadł notes. Podniesiesz? Ja jutro muszę wczesnie wstać. Ty - na którą masz?) 

 

Najgorszy jest obłęd.
Mijasz go codziennie, gdy cicho i posłusznie wraca z pracy
Szykownie ubrany, zawsze milczy. 
Dziękuje za obiad, ale nie ma dziś apetytu ...
Szwedzki stół.

 

Ulice zmiatają mnie jak liść, zaglądam chciwie w okna ludzi, którzy mają dom.
Ciepłe światło sączy się jak likier, czas odejść we własną stronę. 
Strofuję kompas: "nie podpowiadaj nic, bo nie wiesz."
Zza świata dochodzi: "Ty też."