Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dziś są moje urodziny


Rekomendowane odpowiedzi

X-dziesiąt ileś

Świeczki na bez-torcie

Piasek wysypany z klepsydry

Cóż na nim kreślisz?

 

Nie liczysz dni

one otwierają kolejne drzwi

Guziki szczęścia

w gestach tak bliskich

 

Serpentyny wspomnień, pęknięte baloniki…

 

Obsypany brokatem, ścierasz z siebie kurz

 

Słupki podsumowań

których nie dodajesz

liczysz?

A na co niby masz liczyć?

 

Z ziaren minionych

wyrastają pędy

Tam znajdziesz owoce swoje

podlane łzą i potem

 

Tektura z prezentów, które nie doszły…

 

Dary nie-zdrajców, nie mamią oczu

 

Butelka otwarta - będzie toast

Spokojnie, nikt do ciebie nie strzelał

Muzyka SMS-ów, rytm klawiatury

Zatańczysz?

 

Basen spokoju, fala od kamienia

słyszysz – plusk i już cisza

Śpiew syren w głowie,

o nie, to nie one – baw się

 

Podjechał autobus, czas wsiadać…

 

Raz jeszcze patrzysz w dwie strony, ale jest jedna

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Gosława  W sumie, to nie było tortu... Nie za specjalnie chciało mi się obchodzić. Tylko bardzo najbliżsi, no i WY - jakoś tak się podzieliłem jubileuszem ;)

Ogólnie jestem tak słodki, że unikam słodyczy, by się nie ulało ;) ale chętnie się podzielę z Tobą odgrzanym wspomnieniem, ale smakowitym - rogalik z Bolonii czy pączek z Tykocina?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Hiala Nie nadgonisz, tutaj bieżących jest kilkadziesiąt tekstów codziennie. Tego nie da się zrobić. Był czas, że bywałem na bieżąco, ale i to mi się nie udało. I wciąż nowe osoby, jedne przestają pisać, inne idą na inny portal, dochodzą nowi, czasem utalentowani. Tego nie da się zrobić ;))
    • @Jacek_Suchowicz To jedynie "wizje" Pana Jacka. Neo Tatrzańska rzeczywistość jest zgoła inna, łącznie z Czerwonymi Wierchami, które potrafią zbierać swoje tragiczne żniwo. 
    • Nauczycielka Wraz z dzielnym Horacjuszem nogą tupnęła I wydawszy finalnej arabeski furkot O dawnych bohaterach, ostatni raz beknęła, Trzepnęła Macaulayem z powrotem o biurko, Spojrzenie złagodziła i wygodnie spoczęła.   Teraz, gdy recytacje klasycznych wersów śledziła, Ponownie nauczycielki twarz stężała; Bo gdy przez okno na ulicę patrzyła, Trzech żołnierzy jej machało. Nie odpowiedziała. Jeden zwał się Horacy, lecz go nie pozdrowiła.   I Wilfred:   Schoolmistress Having, with bold Horatius, stamped her feet And waved a final swashing arabesque O'er the brave days of old, she ceased to bleat, Slapped her Macaulay back upon the desk, Resuned her calm gaze and her lofty seat.   There, while she heard the classic lines repeat, Once more the teacher's face clenched stern; For through the window, looking on the street, Three soldiers hailed her. She made no return. One was called 'Orace whom she would not greet.   Od tłumacza: Jest to jak sądzę zbyteczne w gronie takim jak nasze, ale dla porządku: owe "klasyczne wersy" pochodzą z poematu Horatius Thomasa Babingtona Macaulaya: Then out spake brave Horatius, the Captain of the gate: ‘To every man upon this earth death cometh soon or late. And how can man die better than facing fearful odds, For the ashes of his fathers, and the temples of his Gods,     Wtedy dzielny przemówił Horatius, Dowódca straży: - Wszak każdemu człowiekowi kiedyś śmierć się zdarzy. A czy można umrzeć lepiej, niż wstrzymując licznych wrogów, Za popioły swoich ojców i świątynie swoich Bogów,...   
    • żaby zamilkły w stawach nad ranem klekot z bocianich gniazd też uleciał wrony nad wyraz dziś wykrakane pająk o zimie bajeczki plecie     powiem poetom że już po lecie
    • @Rafał_Mikołaj Jaka w tym puenta i sens poezji? Wartość dla smaku i myśli? Wszystko się topi w nasyceniu... Nasycenie dla nasycenia? Po przesycenie? Wiersz dobry w mocy. Niestety nic z niego nie wziąłem bo estetyka nie gasi apetytu. Pozdrawiam, powodzenia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...