Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

spacer zadziwiony /migawka/

castus
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

castus

castus

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Więdnący śnieg
rozgrzewał blade słońce
przemoczone skarpetki
żuły błotną breję
mlaskając każdym krokiem

szła cicho machając parasolem
jak zawsze w grochy

blada twarz za szybą
pobliskiego hospicjum
zauważyła ostatnią wiosnę.


Wiersz przeniesiony do działu Poezja współczesna.

MODERATOR

Jego Alter Ego

Jego Alter Ego

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


lekki ?
nie wiem czy sie czepiam czy polemizuje
zapytam wiec moze nieco z wyrzutem:
jesli smierc jest lekka to co jest ciezkie?

dlatego mnie ujął, bo jest inny, nie musi być ciężki gdy pojawia się śmierć,to mi się podoba..poza tym nie ma nagromadzeń niepotrzbnych emocji,wszystko samemu się odbiera..lekko
pozdrawiam i tyle:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Dom podzielony

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Unieważnię - czyli  sprawię, że przestaniesz istnieć, że twój krzyk, twój bunt, twoja złość staną się nieważne, niewidzialne. Wiersz mówi o tym, jak system (społeczny, polityczny, osobisty) neutralizuje autentyczny gniew - nie walcząc z nim wprost, ale unieważniając go, ośmieszając, gasząc błyskami i brokatem.  Ciekawe! 
    • Berenika97
      Nie boje się miłości

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_TalarJa również nie boję się miłości! :))))   nie boję się miłości gdy świat się chwieje to ona przypomina po co się żyje
    • Simon Tracy
      Mgła

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @KOBIETA Bardzo często sięgam w swojej twórczości po motywy weird fiction i mitologię Cthulhu. Jest to najdoskonalszy rodzaj grozy transcendencjalnej 
    • Niewygoda
      I gang. A mag nagi

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      Ty bzik - ba - bujał: cne, to potencjał u babki zbyt.      
    • Berenika97
      Armia niedoszłych poetów

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Napisałeś świetnie o artystach (poetach), którzy utknęli między własną ambicją a paraliżującym brakiem autentyczności. Ich powaga jest pozą, która maskuje brak treści. Dużo tu ironii, która miejscami przechodzi w groteskę. Wyśmiewasz pozy i banały, którymi posługują się ci "twórcy", którzy pragną wielkich tematów, ale boją się ryzyka, prawdy i konfrontacji. W końcówce, wiersz staje się opowieścią o uniwersalnym ludzkim dążeniu do ekspresji. Pokazuje, że prawdziwa twórczość (to "żywe słowo") nie jest łatwa ani przyjemna. Ona "gryzie" – jest bolesna, wymaga konfrontacji i pozostawia ślad. Ciekawy tekst, refleksyjny, świetny!    Czytam twój wiersz o poetach-tułaczach i myślę sobie - znam takich, co mają w plecaku dziesięć tomików niedokończonych, trzy metafory (wszystkie o jesieni) i jeden rym do słowa "miłość", który brzmi jak "pilność". Stoją na przystanku inspiracji czekając na autobus, co nie przyjedzie, bo wena ma dziś wolne i poszła do fryzjera. A ja? Ja też mam watę w zdaniach i kotlet robię z każdej myśli, ale przynajmniej wiem, że pies ma rację - i dlatego kończę wiersze, choćby były jak skarpety - nierówne, ale w parze. Bo lepiej skończyć źle niż pięknie nie zacząć, a słowo, które w końcu dogonię - niech gryzie, szczypie, drapie! Przynajmniej poczuję, że żyję!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...