Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Na ambonie

Jakub Święcicki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jakub Święcicki

Jakub Święcicki

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Pamiętam te słoneczne dni,
gdy tylko to liczyło się
byśmy mogli razem być.
Przespać noc i szaleć w dzień.

Widok pól odprężał nas,
a świat nie stał na głowie.
Czy to jeszcze pamiętasz?
To było tam, na ambonie.

Zając wtedy wzdrygnął Cię,
gdy przyszło nam już wracać.
Trwaliśmy w cudownym śnie
i chcę go zapamiętać.

Choć mam po  nim smutek, żal
i płacz gdzieś tam na stronie.
Siedzę teraz całkiem sam,
gdzie wtedy z Tobą, na ambonie.

W sercu pozostaniesz zawsze,
aż do ostatniego tchu.
Te wspomnienia, tylko nasze,
będą stale gdzieś w mym pniu.

Może kiedyś przyjdzie nam
znów ścisnąć swoje dłonie.
Spotkać się i  pośmiać tam,
gdzie dawno temu, na ambonie.

Edytowane przez Jakub Święcicki (wyświetl historię edycji)
4

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Nic

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka   i co takiemu fachowcowi można zrobić :)   teraz w telewizorze leci polski film - poszukiwany, poszukiwana.   była scena w której żona mówi do męża: " zabic cię kretynie to mało".   nic nie sugeruje, ale........   Aluś, nie denerwuj się :)         @huzarc   jak zwykle świetny komentarz. dziękuję.       @KOBIETA   i tutaj się z panią, Pani Kierowniczko zgadzam - miłość jest ponad ciemnością !!!!!!   dziękuję Dominiko :)))))      
    • Migrena
      Ojciec

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   odpowiem  na postawione pytanie wg. własnego rozumienia wiersza. w świetle dziedzictwa Twojego Ojca, możesz zostać kimś, kto łączy dwa światy : Realistą i Budowniczym Dziedzictwo Ojca : Twoja "metryka" daje Ci głęboko zakorzeniony realizm. Strażnikiem Pamięci i Tłumaczem Dziedzictwo Ojca : Wiesz, jak szybko zapomina się o pracy pokoleń. Człowiekiem Wolnym i Świadomym Dziedzictwo Ojca : Twój Ojciec wywalczył dla Ciebie najważniejszą rzecz - możliwosć wyboru.   konkludując. z taką metryką możesz zostać nie tylko "mądrym Europejczykiem", ale Europejczykiem Mądrym o FUNDAMENTY. masz siłę i doświadczenie pokolenia, które zbudowało   wszystko, a to w nowoczesnym świecie staje się coraz rzadszym i cenniejszym kapitałem.   bezcennym !!!!
    • Zoso
      Fragmenty

      Przez Zoso · Opublikowano

      Pijanym krokiem przeszedłem Rubikon. Usiadłem na brzegu zanurzając oczy w bezkresie zimnego nieba. Wspomnienie lata rozbija się o chmury wyrzutów sumienia.   Widzę twój beztroski uśmiech rozproszony teraz między kroplami jesiennego deszczu. Spojrzenie rzucone ukradkiem, wbrew sobie, zawieszone w próżni.   Chciałbym ich dotknąć, a potem oprawić w ramkę z wiśniowego drewna. Drżącymi palcami złapać ostatnie słowo, zjeść je z gryczanym miodem i odlecieć z kluczem dzikich gęsi.
    • KOBIETA
      Nic

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Migrena  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Listopadowe mgły pochłaniają światło …ale miłość ?! Ona jest ponad ciemnością, czasem i przestrzenią :) ślicznie napisałeś Migrenko ! I to nie jest nic ! To jest wszystko ! :) 
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Emily Jane Brontë - Ten wiatr, zwykłam słuchać jak się wzmaga (That wind, I used to hear it swelling)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Ten wiatr, zwykłam słuchać jak się wzmaga Boskim szczęściem upojona; Mogłaś widzieć, że się ze łzami zmagam, Lecz płakałam zachwycona.   Uwielbiałam, gdy leżąc w samotności W długą, ciemną zimową noc,  Śniłam nadzieje i szczere radości, Których w dzieciństwie znałam moc.   I och, one lepsze niż wszystko były, Co przynieść mogą przyszłe dni, Niczym gwiazdy w niebo się wzbiły, Do dziś ich światło jasno lśni.   I Emily (1839): That wind, I used to hear it swelling With joy divinely deep; You might have seen my hot tears welling, But rapture made me weep.   I used to love on winter nights To lie and dream alone Of all the hopes and real delights My early years had known.   And oh! above the best of those That coming time should bear, Like heaven's own glorious stars they rose, Still beaming bright and fair.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...