Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Nikodem Adamskikoleżko, na Twoje ręce składam podziękowanie za inspirację ;>

 

 

zbłąkany w jawie snu niedopałek
co tlen przełknięty w ogień obraca
rezonans wspomnień na zimnych strunach
grający chwyty poniżej pasa

 

refleks fałszywy w ciemnym tunelu
nóż co ćwiartując myśli że pieści
nacięta gałąź pętla zbyt luźna
dla mojej głowy - oto czym jesteś

 

tobie ostatni w tę noc papieros
stos usypany z dymiących westchnień
byś zgasła zanim sparzysz mi usta
a ja - bym dzień choć przeżył bez ciebie

 

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może więc warto odrzucić wiarę i dzięki temu przejrzeć nieco na oczy.

Dziękujemy!

To miał być beznadziejnie pesymistyczny wiersz, a Ty mi wyjeżdżasz z nadzieją na nowe... :P Ale przeczytałem jeszcze raz, już pod kątem Twojego komentarza i...cholera, faktycznie, przy odrobinie optymizmu da się tu coś takiego z tego wiersza wyłuskać ;D

Mój peel dużo pali - papierosy to kopalnia metafor ;D

Dziękuję!

Z dwojga złego już beznadzieja wydaje się lżejsza do dźwigania.

Opublikowano

@error_erros Nadzieja jest jak taki przyjaciel, który jest przekonany, że wie najlepiej, co dla ciebie dobre. Przez tę wiedzę rości sobie prawo do zadawania bólu, w imię tajemniczego większego dobra, przekonując, że małe dawki trucizny są dobrym antidotum. Nie jestem przekonany, czy Nadzieja wysłucha twojej błagalnej prośby o opuszczenie. Znam osoby, które wysłuchała, ale wtedy po krótkim czasie powraca i już nigdy nas nie puszcza. Chyba, że wyprzedzimy ją samobójstwem, czego osobiście nie polecam. To, że nie próbujesz wyprzedzić nadziei, przechytrzyć ją gałęzią ani pętlą, już o czymś świadczy. ;)

 

Tak, jak pisałem ci wcześniej, widzę w tej bolesnej czasem nadziei element metafizyczny. Ona jest gdzieś zakorzeniona w duchowej nieświadomości. Myślę, że fakt, że tak bardzo cię ona uwiera, jest spowodowane tym, że jesteś jednocześnie w głębi bardzo otwarty na transcendencję, a z drugiej strony widzisz przecież infantylne i żałosne produkty ludzkiej religijności, co cię mocno odrzuca. Wtedy pojawia się egzystencjalno-duchowa frustracja.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tu się w pełni zgadzam. Kiedy nadzieja ma jakiś sens - rozumiem, że może kogoś podnosić na duchu. Jeśli ponad wszelką wątpliwość sensu nie ma - wtedy jest wystająca kostka brukowa, o którą potykamy się za każdym razem, gdy chcemy ruszyć przed siebie. A nadzieję jakąś tam każdy w sobie ma, czy tego sobie życzy, czy nie.

 

Już gotowy byłem się kłócić o to, że zwracasz się do mnie osobiście, a nie do peela, ale w sumie to utożsamiam się z tym, co napisałeś, więc nie będzie pretensji ;P

Wyjrzała, ale jako złośliwa suka a nie przyjaciel - tak było w moim założeniu. Jednak Twoje też pasuje, trudno temu zaprzeczyć. Kwestia podejścia, czyż nie? ;>

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Widzę, że kurs "Mówienie komplementów, z których nie wiadomo, czy się cieszyć" masz ukończony ;D

Dzięki, dzięki! ;D

Opublikowano

@error_erros ciesz się Error bo kapitalnie dobry wiersz napisałeś. A że użyłem słowa beznadziejnie to tylko dlatego, że o jakiejś takiej beznadziei traktuje... Zresztą zawsze się zastanawiam nad słowem dobry, bo przecież różnie na takie określenie można spojrzeć:) Słowo świetny jest wyświechtane, fakt jakiś kurs prawienia odpowiednich komplementów by się przydał:)) A może cudny wiersz, bo przecież jest w pewien sposób cudem? 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Co do poezji - to nie wiem - ale dobry wiersz rozumiem jako taki, w którym autor zawiera jakąś myśl/treść i jest ona zrozumiała, ale jednocześnie pozwala czytelnikowi wyłuskać coś dla siebie.

 

O matko, przecież wiem, załapałem! :P

Opublikowano

@Czarek Płatak No wiem, staram się kombinować, żeby to było na krawędzi rymu, żeby nie zabłądzić w Częstochowie i czasem zdarza mi się przeholować. Przepraszam i dziękuję ;>

Opublikowano

W 1997 roku pojechałem na koncert Cave'a do Warszawy. Kupiliśmy gazetę i moja mówi do mnie, że piszą o mnie. Rzucam okiem na tytuł "Przybywa wielki ponurak". Myślę, że to jednak było o Tobie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • siedzę tu, z popielniczką pełną spalonych prób, i tanim winem, które nie udaje już nawet taniego pocieszenia. jest wieczór, a może ranek, w tej dziurze wszystko zlewa się w jedno— czas, smród, moje myśli. ona ma oczy jakby ktoś nalał nieba do kieliszka i postawił na słońcu, tak jasne, że boli kiedy patrzy, na innych. nie na mnie. nigdy na mnie. śmieje się jakby życie było zabawne, jakby świat nie był tym cuchnącym barem pełnym zgnilizny i ludzi, którzy udają, że kochają. a ja? ja jestem facetem, który tylko potrafi siedzieć i pisać te pie*dolone wiersze o kobietach, których nigdy nie miał i o miłościach, które nigdy nie były miłościami, tylko snem po trzecim piwie i jednej nocce bez snu. ona ma włosy jak pszenica, co nigdy nie dojrzeje dla mnie, dłonie, których nie dotknę, i życie, w którym nie jestem nawet przecinkiem. chciałem być czymś więcej— ale nie każdy koń dobiega do mety. nie każdy poeta przestaje być samotnym pijakiem. więc siadam. i piszę. bo chociaż nie mam jej, mam te słowa. a one nie zostawiają mnie dla lepszych.
    • @Natuskaa Twój wiersz dotyka niezwykle trudnych kwestii etycznych związanych z transplantacją organów i śmiercią mózgową. Stawiasz fundamentalne pytania o granice życia i śmierci, o to, kto ma prawo podejmować decyzje o losie człowieka znajdującego się między tymi stanami. To są pytania, które medycyna i etyka próbują rozstrzygnąć, ale które prawdopodobnie długo jeszcze zostaną bez jednoznacznej odpowiedzi.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Żeby dzień nowy zacząć bez presji.... mam alergię na słowo "dzionek"... :) Nie przejmuj się tym, a czaasem zakląć, trzeba.
    • @Toyer Ten wiersz to piękna refleksja o czasie i pamięci, napisana z wielką wrażliwością. Bardzo podoba mi się zestawienie - przeszłość kochamy, bo jest bezpieczna, teraźniejszość chcielibyśmy pokochać "za bardzo", a przyszłość i marzenia to właśnie ta "furtka bluszczem zarośnięta". Piękny obraz niemożliwości. Ten "wytrych doskonały" na końcu to mocne zakończenie - jakbyś przyznał, że jednak zawsze wracamy do tego, co znane, co już było. Jest w tym i porażka, i rodzaj mądrości.  
    • Waldku... powiedziałabym, że to.. truuuudny temat.. Jest powiedzenie.. szczęśliwcy ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli i wierzą. Jako treść wiersza, owszem. Jednym słowem odwieczne dylematy wielu głów.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...