(...) nakarm mnie

[beta_b]

Jestem słaba, wytęskniona,
codziennością wycieńczona,
potrzebuję.

Wysuszone oczy więdną,
patrzę na świat miną smętną,
gdy mnie witasz.

Ale potem żywiej, dalej
łapię oddech, nie zostaję
w tym nastroju.

Nakarm mnie, choćby Iluzją,
przytul mocno, choć jest późno.
Chcę iść z tobą.

Gdy nadzieja zwilża usta
i przestaję czuć się pusta,
z kolan wstaję.

Nakarm mnie dziś swoim ciałem,
kiedy jutro nie zostaniesz,
może wstanę.

Słońce wschodzi, podaj proszę
w małych dawkach szczęścia proszek,
naszą bliskość.

Nakarm mnie, nadziei polej,
dobrze mi z Tobą przy stole.
Odżywamy.

 

 

Edytowane 17 Czerwca 2021 przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Piękne, wzruszające, potrzeba nadziei, bliskości, a nawet iluzji. No i ten szczęścia proszek. Pozdrawiam po sąsiedzku. 

[Andrzej_Wojnowski]

@beta_b

 

Twojej duszy potrzeba znacznie więcej  -  tak myślę.

 

 

Pozdrawiam

[Leszczym]

@beta_b udane pisanie :)) Ja też poproszę - trzynaście kilogramów spokoju :)