tytułu brak

[black rainbow]

Tak strasznie schudła...
Siedzi taka drobniutka namiastka kobiety,
w długą grudniową noc.
Łzy ściekają po policzku,
żłobiąc cieniutkie ścieżki życia...
Tylko miłość może utrzymać ją przy życiu,
ale ja już nie mogę....
Strach tak brutalnie zabija moją miłość
i wszelką nadzieję.
Siedzi samotnie przy oknie,
może ostatni raz wpatrując się w pełnię.
Promienie księżyca odbijają się w szklistych oczach.
Nie, proszę...
niech jeszcze nie odchodzi...

[Annabel Turtle]

Wzruszający...
Można snuć wiele domysłów co do tej kobiety przy oknie, ale nieważne kim jest i tak równie mocno ten wiersz działa. Chwilami miałam ochotę sama zapłakać. Śliczny.
Świetnie dobrałeś słowa.
Dobrze się czyta.

[Antoni Leszczyc]

Bardziej proza niż wiersz. Radziłbym okroić, zostawić trochę niedomówień i troszeczkę unikać ekshibicjonizmu ("niech jeszcze nie odchodzi"). Różewicz, gdy mówił ze ściśniętym gardłem, mówił donośniej.

Pozdrawiam, Antek