jastrzębie serce

[Anastazja Sokołowska]

wiatr stara się mnie dogonić
łączymy się w zawrotnym tempie
aerodynamicznego tańca
przenikam światłem które
wypełnia czarne ślepia

rozbiegane oczy rejestrują
mozaikę pól pajęczynę asfaltu
urbanistyczną szachownicę
wydeptane ścieżki codziennych
spraw od których odwracam wzrok

szybuję i nie potrafię przestać
majestatyczne skrzydła
łapczywie chwytają wiatr
tkwię w locie przesycony
najwyższą skalą wolności
tryskającej życiem w chwili
i spokoju który wypełnia
moje jastrzębie serce

[graf omam]

Fajnie się czyta. Ja bym zostawił bez ostatniego wersu bo tytuł to uzupełnia. Ale to tylko jakoś tak ostatnio ja kończę swoje wiersze więc nie musisz się kierować tym co napisałem  ;)  trzym się 

[Anastazja Sokołowska]

@Marcin Krzysica Dobrze Cię znów słyszeć, Marcinie! :) Twoja propozycja odrzucenia ostatniego wersu również mi się podoba, daje większe pole do domysłu. Dziękuję za komentarz. Trzymam się mocno i Tobie życzę tego samego :)

[Arsis]

@Anastazja Sokołowska wiatr rozszumiały... wiatr przeglądający z szelestem strony książki... wiatr ukryty, bliski, daleki... wiatr...

Edytowane 30 Maja 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[GrumpyElf]

@Anastazja Sokołowska Uwielbiam być w powietrzu, Twój wiersz mnie wzbił do góry. Jastrzębiem być! Pozdrawiam!

[Anastazja Sokołowska]

@GrumpyElf Cała przyjemność po mojej stronie :) Bardzo dziękuję za komentarz. Pozdrawiam!

 

@Arsis W każdej postaci podziwiany - pomiędzy wspomnianym szelestem stron a dalekim echem Wichrowych Wzgórz! Dziękuję za pozostawienie śladu. Pozdrawiam