Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pamiętam jeszcze twarz starca z sąsiedztwa
jak on bym nie chciał - dopiero w dniu trzecim
odkąd demencja go pchnęła na tory
nogę znalazły bawiące się dzieci

patrzyłem na sine ciało topielca
ciągnięte z wody gdzie kiedyś pływałem
chcę bardziej na pewno - ręce zastygły
na pozie nie całkiem zdecydowanej

zbyt często myślę o śmierci na drodze
gdy drzewa z pobocza szumią magnesem
dlatego zawsze mi bądź pasażerką
nie zjadę z pasa dopóki tu jesteś

 

 

 

Opublikowano

Świetny wiersz. O tym każdego nachodzi, ale taka pasażerka jest, czy może być pomocna w takich sprawach, przynajmniej dla niezdecydowanych. Kiedyś przed Koninem będąc w pociągu usłyszałem gruchot czegoś łamanego, pociąg się awaryjnie zatrzymał. Ktoś się rzucił. Prokurator, sprawdzanie i ponad 2 godziny pociąg stał. Do dzisiaj słyszę ten dźwięk. Pozdrawiam. 

Opublikowano

@error_erros Uwielbiam, gdy mężczyzna potrafi przyznać się do swoich potrzeb emocjonalnych, wyciągnąć rękę po wsparcie. O to właśnie chodzi, po to nie jesteśmy sami na świecie. Taka pasażerka potrafi mieć siłę oddziaływania przedłużoną daleko poza fotel w samochodzie. Bardzo dobry wiersz. 

Opublikowano

@Patryk M. Skoro nie Twój klimat, tym bardziej cieszy mnie Twoje zainteresowanie wierszem.

@Marek.zak1 Dziękuję. Dwie pierwsze strofy to autentyk - prawie, bo z tą nogą to byla chyba raczej plotka. Co do trzeciej - odmawiam zeznań.

@GrumpyElf Dzięki, mordo. Pasażerka jest potrzebna. Przynajmniej dopóki nie stanie się w tej kwestii balastem, hy hy.

Opublikowano

Dwie pierwsze - ciężkie. Ale pasażerka czyni to wszystko lżejszym.

Dla mężczyzny odpowiednia pasażerka to fundament życia. Ale jak się trafi nie taka to tylko balast ;)

Fajne masz te puenty, naprawdę zaskakujące :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Słabe wierszyki podciągam zaskakującymi puentami, nie mam innego wyjścia ;D

Dziękuję!

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję!  @RomaBardzo dziękuję! Pachniało burzą i ogrodem, gdy zawitał ten urwis z ogromną energią, narozrabiał nieźle :) Pozdrawiam.   @Annna2Bardzo dziękuję!  @RelsomBardzo dziękuję!   Też go czuję, jakby niósł coś więcej niż powietrze — tchnienie siły, zapach wolności, puls natury. To niesamowite, jak potrafi poruszyć nie tylko firany, ale i duszę. @MigrenaBardzo dziękuję! @Migrena Cisza — Twoja ulubiona, a taka potężna. Nie potrzebuje krzyku, by poruszyć. Wystarczy jedno zdanie, jeden szept między wersami  i nagle w duszy robi się przestrzeń. To w niej dzieją się prawdziwe cuda.
    • @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...