Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Annuszka Aniu długo pisałem rymami parzystymi, ale dlaczego by nie podnieść sobie samemu poprzeczki, teraz prawie same okalające. Trudne to prawda, bo rymuje się nie to co powinno,a więc to co przy sobie, lub rym kwitujący zdanie. Unikam jak diabeł święconej wody rymów gramatycznych, nie po to że tak lepiej,tylko dlatego że tak mnie nauczyli.
Mądrzejszych trzeba słuchać a nie odwracać się do nich plecami, że niby wszystko wie się lepiej.
 

Pozdrawiam.

@corival A jednak nie znalazłaś bo inaczej byś skorygowała ha ha! Umiesz śmiać się z samej Siebie a to sztuka nadzwyczajna.

Opublikowano

@[email protected]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No, litości... pfffff... nie dziwię się, że o dnie mówiłeś :D Skutecznie się schowało zapomniane "i", doprawdy. Przecież już wiele razy czytałam.

Nie, nie... absolutnie nie życzę ci sięgnięcia dna ;) Ależ człowiek może sam sobie namotać :)

Opublikowano

@Dariusz_Sokołowski Patrzysz na zgłoski, ja zawsze patrzę na sylaby pisane - Sau-va-ge.
Natomiast co do ostatniego zdania być może można byłoby je inaczej napisać, ale nie widzę takiej potrzeby. Nie mam uczulenia jak inni na stosowanie inwersji, poetycki język w stosunku do obiegowego powinien być bardziej elastyczny.

Pozdrawiam Darku.

@corival Zobacz jak przykładam wagę do słowa, a teraz się okazało że do każdej litery. Ale musisz przyznać że sens jest diametralnie inny.

Miłego popołudnia.

Opublikowano

@[email protected] Sens jest tak bardzo inny, że cieszy mnie Twoja nie obraźliwość. Naprawdę... gdybym chciała komuś dosolić, lepiej bym nie mogła użyć słów. Wybacz... to stało się nieświadomie i strasznie mi głupio, choć z drugiej strony moi koledzy śmieją się ze mnie do teraz ;)

Miłego dnia (sprawdziłam dwa razy, czy tym razem jest dobrze)  :)

Opublikowano

@M.A.R.G.O.T Bo są teraźniejszością, jakby co dzisiaj pisałem.

Wszystkiego dobrego Mamo, sto lat od synów.

@Dariusz_Sokołowski Darku będę się tym martwil jak trzeba tych wyrazów będzie użyć, teraz to akademicka dyskusja, takie przelewanie z pustego w próżne.
 

Miłego wieczoru. Tak na pierwszy rzut oka ""lumiere" - 3 - 3 drugi 5. Nie sprawdzone na portalach. Mogę się mylić.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

..... poniekąd tak... ale jeśli autora już nie ma, taki pamiętnik może być skarbem.

Powiało też chyba nostalgią w treści, coś odeszło na zawsze (?), ale pamięć potrafi wywołać obrazy.

Bardzo fajny wiersz.

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...