Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

  

Zbrodnia to niesłychana pani zabija pan.

Pogrzebać chce go w gaju na łączce przy ruczaju.

Niestety powstał problem ruczaje już nie modne.

Wody zmeliorowane.   Dwudziesty pierwszy wiek i zmiany.

Pogrzebać sobie może w ofertach.

 Gdzie? Nad morzem.

 

Sam wieszcz, Adam Mickiewicz miałby problem pogrzebać.

Nadeszły gorsze czasy w pandemii jest inaczej.

Zabiła męża zaraza, co twarzy nie pokaże.

Zaraza kochała funty, lecz trumny mu nie kupi.

Był głupi i skończył głupio.

Iskry z niego polecą w krematoryjnym piecu.

Znów wolność dla niewiernych, gdy partner bierny.

Obiecywał, że zawsze i coś go nagle naszło.

Obietnica rzecz święta, a on nie zapamiętał.

 

Ale wróćmy do Pani, co funty brała z Brytanii.

Było jej bardzo dobrze, ale powrócił orzeł.

Orły czasem wracają do gniazd gdzie orlice czekają.

Myślą - Coś się należy za lata poza macierzą.

One też o tym wiedzą.

Mąż za granicą to pieniądz.

 

Nowy wirus w europie. Powracają mężowie.

A droga cnoty śliska. Młody sąsiad z pobliska

Pomógł zdjąć z drzewa kota. W nagrodę na noc został.

Miał słabość do futerkowych, a taki młody.

To był króciutki epizod

Wszedł szybko, szybko wyszedł.

 

Nie dochowała wiary, ale przecież jej stary.

Czy do końca był  wierny i na tych wyspach bierny?

Gdy pierwszy raz powrócił - tego nie ukrywała.

Przez trzy zimowe noce wciąż sufit oglądała.

Bardzo byłam zdziwiona - Jak on tego dokonał?

 

Myślała, że tak zawsze między nami zostanie.

Długi czas rozłąki. Intensywne spotkania.

Minęły cztery lata - zupełnie inna bajka.

Powraca regularnie, ale już nie jest fajnie.

On ciągle jakiś zmęczony.

Zdradza?

Nie kocha żony?

 

Myśl pierwsza najważniejsza, sama nie była święta.

Pierwszy raz z tym młodym, co bardzo lubił koty.

Trzy razy z listonoszem. To bardzo dobry człowiek.

Miał żonę, piątkę dzieci i trudno na tym  świecie.

Ciągle praca i praca. Późno do domu wraca.

I na nic nie ma siły.

Z żoną.

Z nią  był inny.

 

Trafił się też akwizytor. Niewiele facet pytała.

Sprzedawał srebrne garnki.  Z twarzy był nawet gładki.

Kręcone włosy na plecach – to czasami podnieca.

Ale czy to jest zdrada?

 Do zwierzaka wypada czasami też się zbliżyć. Jak miły?

Tylko na chwilę.

Są przecież jakieś zasady, co regulują zdrady.

 

Mąż powrócił. Tragedia.  Na stałe.

I co  biednej zostało?

Prać te śmierdzące skarpety.

Za co?  Nocą totalny neptek.

Strajk kobiet nic nie pomoże.

Najlepiej pogrzeb.

Przecież ubezpieczony.

Łatwiej zapomni.

Tydzień już siedzi. Nic się nie zmienia.

Szansą pandemia.

 

Niech się w końcu zarazi! Niech łazi!

Ale co mogła zrobić, gdy cwaniak uważał na covid.

Kina, teatry zamknięte. Zakaz na każdym zakręcie.

Każdy ma maskę na gębie. Bezpiecznie wszędzie.

Idzie po rozum do głowy. Jest stadion narodowy

Dziś szpital covidowy.

Maseczki w koszach leżą.

Są nadzieją.

Sześć dni  podmieniała i w końcu wygrała.

 

Jest sobota siódma rano.

On już  krzyczy. Pomóż mamo!

Termometr pokazuje – a ja szczytuję.

Trzydzieści osiem osiem.  Wrzeszczy. Potrzebna pomoc!

Ja mówię - jesteś głupi. Ten termometr zepsuty.

Znów kłamiesz.

Zrób zakupy!

 

Termometry rtęciowe są złe. Lepsze te nowe.

Takie elektroniczne, uczciwe i ekologiczne,

Te prawdę pokazują jak je zaprogramujesz.

Jednego mu nie powiedziałam.  Sama programowałam.

Program dziewiąty – wdowa

Pojutrze męża chowam.

 

Sukces, sukces, co wy na to?

Już nie pomógł respirator.

Wyszła optymalna wersja.

Ta angielska.

 

Jak unikasz wdzięków żony

Szybko będziesz zarażony.

Urna będzie nowym domem.

I po tobie.

 

Opublikowano

@Andrzej_Wojnowski swoja drogę po obrazkach w TV z Indii, gdzie szaleje covid i są pokazywane tradycyjne pochówki ciałopalne bez komentarza wywoływany jest efekt psychozy, bo przeciętny nadwiślański zjadacz chleba nie znający arkanów tamtejszych obyczajów pogrzebowych myśli, że sytuacja taka ciężka, że nie grzebią w ziemi tylko kremują. Taki niuans, ale jaką moc oddziaływania ma. I na szczęście krewetek nie jadam:)

Opublikowano

Dobry, przewrotny i gorzki wiersz Andrzeju. Wszystko w nadmiarze szkodzi, a już Paracelsus to odkrył setki lat temu. Dotyczy to widać też męża. Czy każdego, niekoniecznie, bo nauki przyrodnicza dopuszczają wyjątki jednak.  Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale te wyjątki, nawet jak są w przewadze są mało medialne.

Napiszesz:

" A ja kocham moją żonę

  co ma włosy przebarwione ..."

Kto to będzie czytał. Nuda.

 

A napiszesz :

" A ja zdradzam moją zonę

 kiedy nie ma jej wieczorem..."

 

Czytalność rośnie.  Piki w górę jak to mówi mistrz propagandy Jacek K.

 

Dziękuje i pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Masz rację, ja też ciągle oglądam Crime + Investigation i Investigation Distovery gdzie są dokumentalne i fabularyzowane filmy o przeróżnych złych ludziach, którzy kogoś mordują z różnych powodów:). Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...