Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Świetnie układasz obrazy Nato, ale dziś jakoś nie umiem sobie z nimi poradzić. Wyłapuję co najwyżej niektóre z nich, ale niekoniecznie właściwie interpretując stan jaki opisujesz. Mnie dopadło jakieś zamknięcie na skutek tego, co się wokół dzieje. Mam wrażenie, że u Ciebie peela też popada w jakieś utarte schematy, uczucie reglamentacji wolności i wszystkiego co się z tym wiąże. Rozpoznaję w wierszu oznaki świadomego działania, ale czy to nie tylko pozory. Cała reszta, która jeszcze w nas pozostała jest jak zasiedzenie, coś jednak w nas budzi. Gniew jest jak młodszy brat Zwątpienia.
Podoba mi się. Pozdrawiam.
Opublikowano (edytowane)

befana di campi... Bardzo Ci dziękuję za.. mądre życiowo.

 

Janko "Muzykancie"... miałam sporą przerwę, m.in. ze względu na to, o czym piszesz.. tzn...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ano dzieje się, można zgłupieć, ale jakoś stawiam siebie do pionu... ;)

... historia opisana wyżej jest autentyczna, człowiek już nie żyje i tym razem zaznaczyłam,

że to on, a już myślałam, żeby napisać.. takie jak ja... bo pewnie też by się takie znalazły.

Tak, zarysowałam w treści świadome działanie mojego peela...

a gniew, który puchnie w nas, tak w ogóle, rzeczywiście można określić młodszym bratem zwątpienia.

Dziękuję za obszerny komentarz i cieszę się, że treść przypadła.

 

Pozdrawiam Was.

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

beta_b - Beato... dziękuję za dobre słówko.

Kot... Piękne.. bezlitosne metafory.. ok. wiem, o czym pomyślałeś. Co do.. splatania więzi.. tj zacieśniania/ umacniania. Rozważałam, wyplatania, ale nie chciałam w wersie... nie wyczuwają wyplatania... zatem,

chyba lepiej jw. Treść spodobała się i to cieszy najbardziej. Dziękuję za obecność.

GrumpyElf.. miło mi gościć nowego użytkownika. Dziękuję za śład.

 

Pozdrawiam Was.

 

 

 

 

 

Opublikowano (edytowane)

Waldku... miło to czytać, dziękuję Ci.

Dag... jak ładnie potrafisz opisać wrażenia po lekturze, za to szczególnie Ci dziękuję.

          Wracam od czasu do czasu, żeby na chwilkę odbić się od codzienności. 

 

Jacku_k... porozrzucałam trochę cieni w wersach, to prawda, ale Ty dodałeś sporo światła,

w postaci 'wyżycia się' w pracach domowych. Każde pozytywne zajęcie dobre dla zabicia "pustki" i pozszywania pęknięć, a mój peel, na pewno był "splątany", na szczęście..

przypałętał się.. :) 'kolega'. 
Nie chciałabym nikogo straszyć i jeżeli pojawi się u Ciebie kolejna gorycz, stonujesz ją w jakiś inny sposób, bo tak trzeba, (można odnowić dach.. ;) -żarcik) Miło, że wpadłeś do mnie.

 

Sylwester L... huzarc... dziękuję za cichutki ślad.

 

Pozdrowienie dla wszystkich.

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Gerber... fajnie, że taki, cieszę się.

error-erros... ja także lubię ten wers.

Jacek K... hmm, nie na ten.? reakcja na przyszłe, powiadasz...  ach, ale 'on' tak dba o chwile, że nie roztrzaska już niczego o kamienie czasu, na końcu jest.. że nie chce zalać itd.. a jeżeli nie chce, to nie chce.
Coś Ty, nie uraziłeś, a czym niby.? Przerażam.? e tam, jak... :)  i czym... :(

 

Dziękuję Wam bardzo za pozostawione słowa.

Natuskaa... Marcinie K... Wam także ślę ukłon i...

wszystkich pozdrawiam.

 

Opublikowano

@Nata_Kruk Przekonuje się Nato że to nasze wierszowanie, jest niejednokrotnie ucieczką od szarej codzienności. Chcemy wejść w świat wyimaginowanej iluzji, gdzie świat jest zgoła inny, bez tych bolączek wirusowych, bez gonitwy po sklepach, bez tabletek, bez portfela na poły pustego. Marzenie, fruwanie po niebiosach... chociaż na chwileczkę, wolność - wiatr i chmury!
 

Pozdrawiam Nato, rozmarzyłem się, najgorsza wada poety.

Opublikowano (edytowane)

Grzegorzu... nie rozmarzyć się, to dopiero byłaby wada człowieka, wliczając w to poetów... :)

Można przyznać Ci rację, nasze wierszowanie tutaj, to pewnie i "ucieczka" od codzienności,

też mam jedną w swoich. 

Ktoś w wolnej chwili szyje lalki szmaciane, ktoś maluje obrazy, jeszcze inni 'połykają książki'

po pracy etc...  ale zauważ, czyż nie jest tak, że większość piszących obserwując

tzw. życie  przelewa w wersy, ot tak mimochodem, naszą  szarą codzienność/rzeczywistość 

i kółeczko się troszeczkę domyka.   Nie zmienia to faktu, że mnie np.

po dłuższej przerwie zawsze wraca chęć, by tu zajrzeć.

Dziękuję za wizytę, również pozdrawiam.

 

Gosławo... dziękuję za czytanie.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano (edytowane)

Pi... ten strumień słów, to maleńkie opowiadanko z życia wzięte.

Był ktoś, kto dużo pił, staczał się.. potem ulica, lub kąt u kumpli, do czasu

przydzielenia maleńkiej kawalerki. Dach był, obiady w caritasie, przy okazji jakieś rozmowy. 

Traf chciał, że pojawił się kundel i tak się uczepił, że człowiek przygarnął go i...

nazwał.. Kompas.. poczuł się ważny dla kogoś, tym samym zmienił swoje "upodobania", przestał pić. Końcowe.. nie chcę zalać życia... musi zostać, bo to jego świadomy wybór. 
Jak widać, cudeńka zdarzają się, odnaleźli się... jak w korcu maku..  co dałam jako tytuł.
    Odwiedziłaś mnie i podałaś swoje zawahania, więc zostawiam dopowiedzenie Tobie

i może komuś jeszcze. Dziękuję za wizytę... :)  także pozdrawiam.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa Czy łatwo jest odróżnić zwyczajne spotkanie, od tego na które przygotowujemy się przez pół życia, albo i całe? Można. Bo te, na które się przygotowujemy, nigdy nie wyglądają tak, jakbyśmy chcieli, a te drugie często wprost przeciwnie.   Świetny tekst. Szczególnie podobał mi się fragment z listonoszem. 10/10
    • @Leszczym Dziękuję.@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję również :D 
    • @Stracony Bardzo mi się podoba to spostrzeżenie i jest bardzo prawdziwe, życiowe w sposób nawet dalej idący niż to się powszechnie uważa :))
    • Czy łatwo jest odróżnić zwyczajne spotkanie, od tego na które przygotowujemy się przez pół życia, albo i całe? To, na które zbieramy doświadczenia, jak wiano pod związek z jakim przyjdzie nam się mierzyć. Czy obie umówione strony taplają się w podobnych zajęciach, zanim nie otrzymają stopnia mistrzowskiego i nie wpadną na siebie w sposób całkowicie niewytłumaczalny? Dla tych którzy przeżyli coś takiego odpowiedź jest prosta. Tutaj nie ma pomyłek. Nie było możliwości ucieczki i z tą myślą się pozostaje...   Siedzę i zastanawiam się nad tym, co z tego wynikło? Z lat złego, z lat dobrego, z lat potem, z lat przedtem... bo wchodząc w kolejny zakręt, wiem, że potrzebuje kogoś nowego, choć jeszcze nie wiem, kto to będzie. Z kim jeszcze jestem umówiona? Kto jeszcze jest mi coś winien, a komu być może ja coś powinnam wynagrodzić... ?   Wielkie koło się okręca, niektórzy śmią twierdzić, że można się naraz rozstać ze wszystkimi możliwościami i ludźmi . Spłacić tego i owego i nie zaciągnąć żadnych nowych zobowiązań. Na raz – czy to możliwe? Że już nikt o nic nie ma prawa się upomnieć? Że można odciąć pępowinę świata nie rozmnażając się? Nie rozmawiając z kimś? Rozmawiając z kimś za często, zbyt nachalnie... Nie przenosząc wiadomości... jak mucha, albo pszczoła z miejsca na miejsce.   Kto roztrzaska swoje koło zdarzeń i w spokoju usiądzie po środku własnego "em" czekając na śmierć fizyczną? Nawet w oczekiwaniu można sobie powiązać ręce albo nogi. Zawsze przecież do drzwi może zadzwonić listonosz. Jak odbierzesz polecony - to masz nowe zadanie, a jak nie odbierzesz - to może sam będziesz miał możliwość zostać listonoszem... wszak poczuć deszcz, kły wszelkich psów domowych i ludzkie „przyjęcia” na własnej skórze to jest dobra nauczka, za niedocenienie czyjegoś wysiłku. Może dlatego moja babcia zawsze częstowała listonosza talerzem zupy... zupa to też jakaś forma spłaty.   Siedzę nad tekstem, nie moim tekstem... coś mnie przerosło, coś mi wyrosło, coś wyhodowałam nie spodziewając się tego. Płaczę nad tekstem... Czy to dobrze? Podobno łzy szczęścia zawsze są dobre.
    • gdzie się obrócę lub dokąd pójdę to wszędzie żurek serwują mi żurek z jajami z kiełbasą ujdzie lecz ja rosołek wolałbym dziś   a w jednym barze wspaniałe chwile reklama głosi że danie dnia dziś żurek owszem lecz z krokodylem cymes rarytas każdy chęć ma   o takim żurku miss Gesslerowa to tylko może marzyć i śnić przemiła babcia lecz nie ta głowa jej taki pomysł nie może przyjść   więc korzystajcie drodzy z okazji bo jeszcze chwila i krótki czas już chcą zamienić na żurek z bąkiem lecz tego bąka kto złapać ma   a ja uparcie wolę rosołek z bukietem warzyw mięsko i pieprz gdzie wolne smaki bukiet zapachów i wołowiny kawałek jest     Uwaga: Wszelkie podobieństwo osób do sytuacji lub sytuacji do osób jest zupełnie przypadkowe    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...