Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

do Ciebie Mario Magdaleno
która bliższa jesteś raju
niż pruderia
na brodzie Piotra
która z kolanem odkrytym
stałaś w kurzu
i
pęczniałaś pod naporem deszczu
mówimy

jesteśmy sprzedanymi
za rozsądną cenę srebrników
wepchniętymi do lamusa dla ludzi
pogańsko ochrzczone dawniej
mamy już nowe i jedno imię
dla świata za murem
z sercem wlepionym
w bramę jak sezam
nie znając zaklęcia
stoimy i wciąż jeszcze
powtarzamy zardzewiałe słowa nadziei

trwamy w zaawansowanej
nocy z podbitym na fiolet
sumieniem

Kyrieleison
klepiemy bez wiary
w wiarę

mijamy
czekając na cud

Kyrieleison
brzmi dalej

Opublikowano

Jak zobaczyłam początek to już się wystraszyłam, że to jakaś piosnka oazowa.
Ale na szczęście nie - uff :]
Bardzo dobry wiersz, ciekawi mnie tylko, co inni na jego temat powiedzą.
Jak dla mnie świetne metafory... "z sercem wlepionym w bramę" --> chylę czoła :)

Pozdrawiam.

Ps. Acha, i czy zamiast "lamusa dla ludzi" nie mógłby być po prostu "lamus ludzi"?

Opublikowano

Pomysł bardzo mi sie podoba, lecz pierwszą zwrotkę czyta sie jak długie mocno rozwinięte zdanie...
trzeba by troszkę dopracować...
bo chwytajac sie słów Kasi postaram się powiedzieć o co mi biega...

...początek rodem z oazowej piosenki nie pasuję do zaskakującej mile końcówki...
i w pewnym sensie psuje smak całkiem dobrego kawałka ciasta...
trzeba je tylko urobić...
:P
powodzenia

pozdrawiam
lenka

PS. zapraszam do siebie

Opublikowano

strasznie ciężki początek, zniechęcający powiedziałabym
zaczyna mi sie podobac od słów
"stoimy i wciąż jeszcze
powtarzamy zardzewiałe słowa nadziei"
potem sama przyjemność i poezja smaku :)

popracuj nad warsztatem a będzie kwałek niezłej konstrukcji

zamglony uśmiech dla Ciebie wysyłam

Opublikowano

Za tłumem powtórzę, że apostrofa do Marii Magdaleny brzmi jakoś tak nienaturalnie patetycznie. Razi mnie również "klepiemy bez wiary w wiarę", co tchnie strasznym banałem, ale wiersz uważam raczej za udany i przyznaję, że jest niezły;)
Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dziś gwiazdy na niebie jak twoje źrenice świecą nieco jaśniej, zbiera się na burze. Czuję, jakbym znał cię całe swoje życie, całą wieczność wspomnień, choć może i dłużej.   Pierwszy raz twe oczy (choć pamięć nie sięga) widziałem gdzieś z hakiem czterysta lat temu. Wtedy to złączyła nas cicha przysięga - nie pamiętam treści, nie wiem jak i czemu.   Lecz nocy tej jakby wszystko zapłonęło: we mnie, w tobie, wokół - w jedno arcydzieło.   Może byłem jednym z turyńskich żołnierzy, ty zaś posadzoną na stosie skazaną. Spełniałem rozkazy, by mieć za co przeżyć, a ty czarowałaś - tak mi powiadano.   Gdy stanęłaś w ogniu obróciłaś głowę i spojrzałem wtedy prosto w twoje oczy. Wrzask spod twoich powiek odebrał mi mowę, bezgłos twego gardła ciepłe łzy wytoczył.   Kiedyś cię odnajdę - szeptałem do nieba - nawet w przyszłym życiu, gdy zajdzie potrzeba.   Po wieku czekania zmieniło się wszystko i w innym nas miejscu osadziły dzieje. Byłaś wtedy piękną rosyjską księżniczką, ja - klepiącym biedę moskiewskim złodziejem.   Spotkaliśmy się gdzieś pos murami Kremla i po styku spojrzeń poszłaś w swoją stronę. Księżnej nie przystoi miłość potajemna, mezalians odpada - i wszystko stracone.   Choć skradłaś mi serce, nie miałem nadziei - żyłaś pośród carów, zaś ja wśród złodziei.   Sto lat później inną baśń nam napisano, choć te same oczy zdobiły nam twarze. Na bruku paryża byłaś kurtyzaną, ja - spragnionym uczuć marsylskim pisarzem.   Nasza pieśń miłości trwała aż do rana, przez noc - jakby wieczność - od cienia wieczora. Ja byłem za głupi, a ty zbyt zmieszana. Pomyślałem z żalem: to jeszcze nie pora.   Moje marne serce zapłonęło wierszem. Żyliśmy noc jedną - nie mogliśmy więcej.   Tuż po Wielkiej Wojnie w lwowskim kabarecie ja pisałem teksty, ty grałaś na scenie. Rzucałaś spojrzenia skromnemu poecie, byłaś inspiracją, twórczym odkupieniem.   Przyszła wojna nowa - by zakończyć wszystkie, skryłem się w Warszawie, ty - gdzieś za granicą. Minęło powstanie - jednym krótkim błyskiem znalazłem się między gruzem a ulicą.   Lecz kiedy Warszawa w płomieniach już stała wspomniałem piosenkę, którą mi śpiewałaś.   Reszta jest już pewna - cała aż do teraz, lecz przyszłość wciąż płonie nadzieją karmiona, bo choć na tę chwilę tęsknota doskwiera, przeznaczenie żyje w istnień milijonach.   A każde rozstanie jest tylko chwilowe - spotkamy się znowu, może w innych ciałach, bo moja część duszy zna twoją połowę, i tysiące razy już ją pokochała.   Bowiem miłość nie zna czasu i tęsknoty - kocham cię na wieczność przez wszystkie żywoty.
    • @Nata_KrukOtóż to :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • byłaś chwilę a wieczność jakby w nas i w słowach a czyny tylko mitem bo czas zdanie swoje miał
    • @LeszczymMasz luz, który podziwiam, ale nie machaj na oślep ( żeby nie było, to nie krytyka) :)) tak mi się machanie skojarzyło:)
    • @jan_komułzykant rywalizacja to nierówna walka, każdy ma inne życie, może dojść do tego zmęczenie, ból, trapienie itd. powiem tak, powinno być więcej empatii i słuchania w grze.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...