Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bolą mnie ramiona od dźwigania kręgosłupa

moralnego, bo skrzydeł nie nosi ich skorupa.

 

Mruga prawa źrenica opaczności, a łzawi

lewa, zaś nos jak piwot zawsze na darmo krwawi.

 

Bolą lędźwie od grzania krzesła elektrycznego

z demobilu, bo żadnych szans nie mam mieć innego.

 

Ćmi bólem od myślenia głowa, co obrazami

śni, nie mogąc już władać własnymi powiekami.

 

Bolą mnie w pięść zamknięte twardo dłonie estety,

bo na egzemę uczuć nie ma maści niestety.

 

Cierpnie krosta w języku, który androny prawi,

lecz przecież trzeba wiele słów skraść, wtedy Bóg zbawi.

 

Bolą rozstępy twarzy od skurczów i grymasów,

ćwiczonych w szkole życia międzyludzkich zapasów.

 

Szczypie wredna Wenera na kulejącym Marsie,

bo tyleż jest w miłości prawdy co sensu w farsie.

 

Boli serce bezdechem skserowanych szarzyzną

dni, nieczułością niemych udręk bycia mężczyzną.

 

Szwedzi dusza niemyta, jak kieszeń wypłukana

z grosików szczęścia drobnych, jak nadzieja załgana.

 

Bolą włosy przyrosłe palcem rwącym kosmyki

srebrzących gwiazd, na zupę z ciężkostrawnej etyki.

 

Gryzą zęby mielące w szczękach chlebowe głazy

codzienności spuchniętej złem winy i urazy.

 

Bolą odciski na poduszkach stop i dłoni,

od chwytania ciężaru chwil synapsą pogoni.

 

Utykają kolana nawykami klękania

przed szyderczym profanem, uczącym nas czołgania.

 

Ból ten sprawia, że w jaźnie czasu trwa wciąż istnienie,

Daremnie lecz oparcie, tańczy jak w mroku lśnienie.

 

Opublikowano

@huzarc  ból istnienia to dysonans między naszą wrażliwością, a niedoskonałościami nas samych i otaczającego nas świata. Życie to doświadczanie i przemijanie, które często bolą, ale i fajna podróż i tylko od nas samych zależy, jak na to wszystko spojrzymy ;)

Dobry, pełen głębi wiersz, który zatrzymał. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Dobre i mocne, nie wiem tylko czy taka ilość tych nagromadzonych prawd nie powoduje chaosu w percepcji. Weź taki fragment:

 

"Utykają kolana nawykami klękania

przed szyderczym profanem, uczącym nas czołgania".

 

On sam zasługuje na oddzielny wiersz, bo jest porażający, a wśród wielu innych staje się jednym z, a szkoda. Pozdrawiam

Opublikowano

@Grażynka Dziękuję za odwiedziny i podzielnie się wrażeniami. Nic nie boli tak jak życie i życie jest loterią jednocześnie.

@Vanilla Dziękuję za wizyty i refleksję. Wrażliwość obleczone jest w ból. Ale tylko życie wrażliwie wyznacza ostrość jego głębi i autentyczności. 

 @Marek.zak1 Ból to chaos w pewnym sensie też antyteza harmonii, a że sam chaotyczny jestem z przyzwyczajenia wyszło, jak się napisało;) Dzięki za wizytę i ślad. 

@Dag Ślicznie dziękuję za opinie i bardzo miłe słowa, niby rogi, ale chyba nie pobodły za bardzo;) 

 

I każdemu z osobna, i wszystkim zarazem, kto przystanął nad mymi słowami, dziękuję za odwiedziny, pochwały i poświęconą uwagę. 

Opublikowano

@Kot Faktycznie może pozostawiać bolesne wrażenie:) tym bardziej dziękuję za odwiedziny. I właśnie miało być opaczności dla złamania nasuwającej się konwencji. Pozdrawiam:)

 @Nefretete Dzięki za wizytę i podzielenie się opinią. Pozdrawiam:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dziś w ogrodzie raj był tu kwiecień bywał maj   zawitał czerwiec piwonią  zapach  kradł   lipcowi  drzwi  otwiera na co  róża się dąsa   bo woli sierpień - wrzesień też się jej podoba   dziś w ogrodzie gaj zapach zgubił winien wiatr   dla mnie ten ogród to kumpel   -  to prawdziwy mych marzeń kram
    • Dziś Lubię Mgłę Z Głową w Chmurach Cały Dzień W NIebiosach I w Wodzie Nad Wodą w Lesie Bez Wiatru Wytchnienie    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Ja - chwilowe wzmożenie przestrzeni   Zapis światła w tkance  Fazy ubrane w sieci liczb Ludzki teatr geometrii  Emanacja niebytu  Przelana jak wodór w śnieg  Do twardości struktury   Świadomość przepływu Nie do utrzymania Jak każda wiedza   O matce    Kończy się obłędem  Tragizm rozpadu  Hagiografia hologramów    Dynamika bez metafizyki  W projekcji pulsu I słowa, które znaczą  Bez istnienia    Jak nuty bez muzyki
    • Moje przyjaciółki to drzewa:)
    • Wiesz - ja lu­biłem zachmurzo­ne niebo Cel­tyckie chóry przy dębo­wych stołach Gdy gar­son mil­cząc Guin­nessa na­lewał I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał   W ra­mionach gro­zy czy też w brzas­ku chwały To­piłem obłęd który wciąż doj­rze­wał Świat wy­dawał się być niedos­ko­nały Dla am­bicji i wewnętrznych prze­mian   Ce­niłem piękno po­nad wszelką miarę Budząc nadzieję roz­siewałem smut­ki Kar­miłem ciało i tra­ciłem wiarę Gry­wając w ba­rach za bu­telkę wódki   Słowa spłonęły wiatr roz­wiał po­pioły Spoj­rzałem w stud­nię swo­jej ciem­nej duszy Wie­czność od­kryłem w ok­ruszkach po­kory Kroplą od­wa­gi zło pragnąc wyk­rztu­sić   Dzi­siaj ro­zumiem dokąd ten świat zmie­rza Wszys­cy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni Chcę być świadec­twem Two­jego przy­mie­rza Pa­nie coś stworzył tę prze­piękną Ziemię
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...