Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Radosław
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Duszko 

 

Wiersz przypomina nam, żyjącym pod konkretną szerokością geograficzną o tym, że wszelkie anomalia, mogą być trudne do przyjęcia. Tak w odniesieniu do przyrody, jak i innych spraw. Weźmy pierwsze lepsze skojarzenie - zmianę. Ludzie często rzucają się głębokie wody, próbują radykalnie coś zmienić, (np. postanowienia noworoczne) po czym zazwyczaj przekonują się, jak dalece się mylili, wracając do przez lata ustalonego stanu homeostazy. Jednak zmiana częściej może się powieźć, gdy jest przeprowadzana na drodze ewolucji a nie rewolucji. Krok po kroku, tak jak zmienia się zima w wiosnę, łagodnie. Z przyzwoleniem, kolejne kroki, drobne sukcesy, ale również ze współczuciem i przyjęciem upadków. Tu Peel wyraźnie zajmuje postawę stopniowych przejść. Przyjmuje odcienie szarości. To z jednej strony wrażliwość, a z drugiej gotowość czerpania życia każdego dnia. Może we wtorek, środę czy czwartek, o których często zapominamy.   Bliskie jest mi takie podejście, choć zdaję sobie sprawę, że czasem konieczne są radykalne kroki, ale te często, bywają pokłosiem wcześniejszej postawy. 

Wiersz bardzo ciekawy. 

Myślę, że równie czytelny bez trzech kropek z przodu ;) 

Sięgnęłaś głębiej i nie potrzebowałaś do tego takiego elaboratu. 

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Cieszę się, że tak to odbierasz :) Dziękuję Ci i pozdrawiam .

 

 

Może dlatego, że tak delikatnie i w pewien sposób ładnie sie człam pisząć ;)

Dziękuję Ci za miłe słowa i pozdrawiam!

 

Opublikowano

No, taki wybuch bez gry wstępnej to może być naprawdę niebezpieczny ;D

Też lubię powolne początki, a później... a później to już bywam ostra, bezpośrednia i narwana, 

ale to wiadomo - kwestia bardzo indywidualna ;))

 

Pozdrawiam Duszko, 

 

Deo. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, każde przeobrażanie potrzebuje czasu i cierpliwego pokonania lęku przejściowej bezbronności... Inspirująca myśl, dziękuję Ci, Dag :) Pozdrawiam.

 

 

Cieszę się, że mój mały wiersz zaincjował w Tobie tyle głębokich skojarzeń i ciekawych przemyśleń! Wzbogaciłeś go i mnie nimi - serdecznie dziękuję, Radosławie :)

 

Co do "trzech kropek" masz rację - zaraz zmieniam :)

Serdecznie pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Miło czytać znów Twoj komentarz, Deo :) Trafnie ujęłaś w nim moją "pierwotną myśl" czy "pierwotne odczucie", z których wykluł się ten wiersz. I masz rację - dalszy ciag, czegokolwiek by on dotyczył, - jest, potrafi i chyba powinien być dużo żywszy, oczywiście w indywidualny sposób. :) Dziekuję Ci i pozdrawiam!

Gość Radosław
Opublikowano

@duszka To są detale, równie dobrze było z kropkami. 

 

Ciekawie rozlokowujesz słowa w wersach. Myślę, że Twoje wiersze na tym zyskują. 

 

A ten w szczególności mi przypadł do gustu, ponieważ w oparciu o motyw zaczerpnięty z przyrody poruszyłaś pasjonujące rzeczy, które dzieją się w człowieku w pracy nad zmianą. To dla mnie bomba. 

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Bardzo sensualnie Duszko. Nic spontanicznie, wszystko przemyślane, a delikatne rymy dodatkowo podkreślają lirykę tego wiersza. Podoba mi się łagodność słowa. Serdeczności. 
 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...