Pustka

[Ania Pyszkov]

Jest taka stara, chińska bajka o garncarzu, który lepił z gliny garnek. Robił to bardzo długo, jednak za każdym razem, gdy oglądał swoje dzieło nie był zadowolony. Miał wrażenie, że o czymś zapomniał, że czegoś brakuje. Dokładał gliny do rzeźbionej bryły, obracał ją na garncarskim kole, muskając dłońmi nadawał jej najbardziej wyrafinowane kształty. Rzeźbił piękne gliniane uszy o idealnych proporcjach, za które będzie można trzymać garnek, podając potrawę na stół. Dodał gliny na dno, aby naczynie dłużej trzymało ciepło. Jednak dzieło wciąż nie zadowalało garncarza. Po kilku godzinach pracy zrozumiał w końcu czego brakuje garnkowi. Naczynie nie miało otworu. Garncarz skupił się na kształcie, fakturze i pięknie naczynia, jednak zapomniał, że powinno być funkcjonalne. Zamiast czegoś w czym można gotować, stworzył piękną, lecz bezużyteczną bryłę. Garnek potrzebował pustki, aby zyskać swój charakter. By stać się tym, czym miał być.

Boimy się słowa pustka. Na samo jego brzmienie czujemy lęk przed nicością. Niebyt kojarzy się z czymś ostatecznym, ze śmiercią, z nieistnieniem. Czasem boimy się tego stanu tak bardzo, że każdą wolna chwilę zapełniamy nic nieznaczącymi czynnościami. Wszystko po to, żeby nie poczuć nicości. Poganiamy siebie i innych, trąbimy na światłach, popędzamy dziecko, gdy wiąże buty, krzyczymy na kasjerkę, że za wolno kasuje. Nie chcemy pozostać w bezruchu, żeby cenne sekundy nie przeleciały nam przez palce.

Bezczynność kojarzy nam się ze strata czasu, a to najcenniejsze co mamy. Nasze życie to linia, która niczym tykająca bomba odmierza nasze dni. Jesteśmy tym karmieni od pokoleń, wzrastając w kulturze zachodniej nie sposób myśleć inaczej. Ci, którzy tracą czas to nieudacznicy. Lenie, którzy nic w życiu nie osiągną. A gdy mocno się postarasz możesz osiągnąć wszystko.

Tylko co to jest wszystko?

Udowadniamy sobie, że jesteśmy coś warci, spełniamy czyjeś marzenia. Kreujemy wyobrażenia o sobie i wkładamy je w głowy innych ludzi, by potem uczepić się tego i wierzyć, że tak właśnie o nas myślą. Karmimy się tymi iluzjami i biegniemy w pogoni za czymś nieuchwytnym.

Wierzyłam, że mnie to nie dotyczy. Przecież spełniałam własne marzenia i odnosiłam sukcesy. Miałam gdzieś opinie innych, wiedziałam co jest dla mnie dobre. Owszem, trochę nie pasowałam do korporacji, za dużo analizowałam i czułam. Aby upodobnić się do reszty nakładałam maski, których miałam tak wiele, że w końcu straciłam własną twarz. Pogubiłam się w tworzonych przez siebie kreacjach, byłam jak kameleon, czym bardziej nie pasowałam do otoczenia, tym bardziej starałam się wtopić w tło. I w końcu stało się to, co nieuniknione. To samo co z setkami, tysiącami innych, którzy zbyt długo żyli imitacją życia. Załamałam się.

Wtedy nie rozumiałam co się dzieje. Widziałam to ze złej perspektywy, nie miałam przestrzeni, dusiłam się sobą. Był taki czas, gdy czułam jakbym nie istniała. Miałam prawdziwe przekonanie, że jestem tylko iluzją, że wydaje mi się, że jadę samochodem, rozmawiam z pracownikami czy podpisuje jakąś ważną umowę. Byłam przekonana, że mnie nie ma.

Wpadłam w pułapkę własnego umysłu. Wychodziłam z psychoterapii i uzmysławiałam sobie, że mówiłam nieprawdę. Płaciłam za sesję, która miała mnie wyciągnąć z tego gówna, a szyłam obcemu człowiekowi jakieś nieprawdziwe historie. Opowiadałam mu własne iluzje na swój temat. Teraz już nie wiem czy ze wstydu kim jestem, czy dlatego, że po prostu zapomniałam, gdzie jest moje “ja”.

Zmieniałam leki na mocniejsze, czułam co raz mniej. Trwało to osiem lat, aż w końcu coś pękło.

Przemijanie i nieuchronność zmiany to jedyne czego możemy być pewni. Nawet jeśli nic nie robimy, to, co w tej chwili trwa i tak się kiedyś skończy. Wbrew pozorom nie trzeba podejmować żadnych akcji, przemijanie jest procesem niezależnym od nas.

Za każdym razem, gdy słyszę: “A może to rzucić i wyjechać w Bieszczady” trochę mi smutno, bo takie rzeczy nie wydarzają się w prawdziwym życiu. To nie książka Grocholi. W Bieszczadach nadal będziesz walczyć ze swoimi demonami, bo tu nie chodzi o miejsce na ziemi, a miejsce w twojej duszy. To nie jest opowieść o szerokości geograficznej, a o przestrzeni jaką musisz odkryć w sobie, o otworze jaki musisz wydrążyć, aby twoje naczynie stało się funkcjonalne. Aby twoja dusza odzyskała prawdziwość istnienia.

Wyjechałam do Tajlandii jako wrak. Mój mąż podjął decyzję, mi było wszystko jedno. Spakowałam nasze życie do pięciu walizek. I trafiłam do innego świata.

Trafiłam do pustelni.

Zaczął się mój życiowy detoks. To nie było niczym dotknięcie czarodziejskiej różdżki, a codzienny bolesny proces odwykowy. Przez pierwsze trzy lata nie miałam kontaktu z ludźmi. Oprócz moich najbliższych nie miałam żadnych znajomych. Nie poznawałam nikogo, bo nie miałam takiej potrzeby. Odpoczywałam od relacji, dyskusji, udawadniania swojej wartości, politycznych przepychanek, oceniania, przekonywania do swoich racji. Skasowałam social media, kontaktowałam się tylko z rodzicami i bratem. Okazało się, że nikt za mną nie tęskni, a wszystkie moje dotychczasowe znajomości zniknęły w ciągu paru chwil. Życie zweryfikowało moje relacje tworzone na fundamentach zawodowych koneksji, zależności i profitów. Sama tworzyłam te relacje, nikogo o to nie obwiniam.

Nie miałam polskiej telewizji, nie słuchałam radia. Nie docierały do mnie żadne informacje. Odizolowałam się kompletnie od polityki. Nie interesowało mnie kto został prezydentem, jaki polityk objął ministerstwo, kto ma jakie poglądy. I wiecie co? Nic się nie wydarzyło. Nadal żyłam. Okazało się, że ta wiedza nie była mi do niczego potrzebna. Przez całe życie byłam przekonana, że muszę być na bieżąco, bo trzeba mieć swoje zdanie, a moja opinia się liczy. Ale nagle uświadomiłam sobie, że nic nie muszę. Mój brak zainteresowania polityką nie nadszarpnął podwalin świata. Wszystko trwa i toczy się swoim torem. To było wspaniałe, uwalniające odkrycie.

Chodziłam po rozgrzanych ulicach Bangkoku i obserwowałam lokalny świat. W centrum miasta w labiryncie małych uliczek toczyło się sielskie, powolne życie. Bezpańskie psy, świergot egzotycznych ptaków w liściach wysokich palm. Wiszące w cieniu hamaki na wypadek, gdyby upał okazał się zbyt męczący. Rozgrzane paleniska ulicznych kuchni, zapach parującego sosu rybnego i kiszonych krewetek. Piekący w oczy, wyciskający łzy. Uśmiech ludzi, których nie rozumiałam, jednak nie potrzebowałam ich słów. Wystarczyła mi iskra w ich oczach, szczerość, której czepiałam się wtedy jak ostatniej deski ratunku. Prawdziwość prostych ludzi, którzy nie maja ochoty niczego udawać. Nawet nie wiedzą, że można.

Siadałam czasem przy plastikowym stoliku, zamawiałam tajską zupę i patrzyłam na nich. Tak innych niż ludzie, których zostawiłam w swoim starym życiu. Patrzyłam, jak się śmieją, jak rozmawiają. Odkryłam wtedy, że słowa są zbędne, wystarczy otworzyć szeroko oczy, aby zrozumieć czyjeś emocje.  Obserwowałam ich surowe życie, bez ozdobników, skupione na przetrwaniu i na tym, co tak naprawdę jest ważne. Ich widok był jak lekarstwo.

Czasem dostrzegałam w ich wzroku to mgnienie, niemal nieuchwytny znak, że rozumieją. Jakby czytali mi w myślach i widzieli moje krwawiące serce. Prości ludzie, którzy skończyli kilka klas w przyklasztornej buddyjskiej szkole, patrzyli na mnie ze zrozumieniem, jakiego nie doznałam nigdy wcześniej. Z mądrością życia, której nie uczy się w szkołach. A ja patrzyłam w ich pomarszczone, zniszczone słońcem twarze o obcych rysach i czułam ukojenie.

Wciąż byłam chora, nadal brałam tonę leków, jednak czułam, że coś się zmienia.

Stroniłam od obcokrajowców, nie chciałam się integrować. Nie potrzebowałam słów. Bałam się, że ten wspaniały sen się skończy, że zakrzyczą mnie swoimi racjami. Że stracę to co osiągnęłam. Bywało, że słyszałam polskich turystów gdzieś na ulicy czy w metrze. W jednej chwili stare uczucie wracało, jakaś trucizna zalewała mi serce. Odwracałam wzrok, żeby mnie nie zdemaskowali, żeby nie dostrzegli w moich oczach zrozumienia, tego odruchowego spojrzenia na dźwięk znajomego języka.

Wtedy tego nie wiedziałam, jednak teraz już wiem, że to wszystko nie wina ludzi, Polski czy korporacji. To były tylko narzędzia do samodestrukcji, które trzymałam w swoich rękach. Wtedy miałam żal do ojczyzny jakby była matką, która zostawiła mnie w sierocińcu. Tęskniłam za nią, jednocześnie jej nienawidząc. Miałam żal do przyjaciół, którzy tak szybko o mnie zapomnieli. Miałam żal do siebie, że straciłam czas. Że tracę go chodząc po gorących ulicach Bangkoku i nic nie robię. Jestem leniem, nieudacznikiem. Bo przecież bez pracy nie ma kołaczy i tylko ciężką pracą ludzie się bogacą. Stare prawdy wtłaczane moim przodkom przez ich matki i przekazywane z pokolenia na pokolenie niczym czarne dziedzictwo. Niszcząca siła, która doprowadziła nasze społeczeństwo na skraj przepaści. Gonimy za króliczkiem, który i tak nas wykiwa.

Może było mi łatwiej, mogłam z dnia na dzień odizolować się od wszystkiego co mnie podtruwało.  Jedna kropla trucizny nie zabija, jednak dodawana sukcesywnie, dzień po dniu zaczyna nasycać ciało toksyną. Krople przestały płynąć, jednak ja nadal potrzebowałam czasu na wyzdrowienie.

Było mi łatwiej, bo zamieszkałam w kraju buddyjskim, gdzie słowo pustka nie powoduje strachu, a nic nierobienie nie jest lenistwem. Każdy ma swoją pustkę, osobistą przestrzeń tylko dla siebie. Gdzie zawsze można wrócić i poczuć ukojenie.

Zawsze można położyć się na hamaku i odpocząć. Zamknąć oczy i słuchać zgiełku dnia. Ten kraj nie rozwija się w takim tempie jak kraje zachodnie, ale nikt nie ma z tego powodu żadnych kompleksów. Za niczym się nie goni, nie ma wielkich ambicji. Nie ma karier, chęci posiadania. Pracownicy nie chcą odpowiedzialności, a gdy czują presję odchodzą. Nie walczą, bo nie muszą.

I wtedy właśnie, będąc tam, w tym dalekim, egzotycznym kraju zrozumiałam, że ja też nie muszę się nigdzie spieszyć. Nie muszę nic udowadniać, mogę marnować czas. Nie muszę wykorzystywać każdej wolnej chwili na kolejne osiągnięcia. Nikt tego nie musi. Poczułam wokół siebie przestrzeń, byłam wolna od ludzi, opinii, przedmiotów. Całe życie w pięciu walizkach okazało się zupełnie wystarczające. To było jak oczyszczający reset, wrócenie do ustawień fabrycznych. Są budynki, które można wyremontować, jednak czasem, trzeba go zrównać z ziemią, żeby powstało coś pięknego. Stałam na gruzach swojego życia, wyciągałam ramiona do błękitu nieba i czułam lekkość.

Według filozofii wschodu wszechświat powstał z nicości, a każde żywe istnienie pochodzi z energii wszechświata. Jesteśmy z pustki, która jest częścią naszej istoty. Niczym w znaku yin-yang, gdzie czarne przeplata się z białym, byt współistnieje z niebytem, istnienie z nieistnieniem. Pustka nas dopełnia, a bez niej jest nas tylko trochę. Jeśli nie damy sobie przestrzeni na poczucie emocji, przyzwolenia na błędy i tej tkliwej troski o to, co czujemy, nasze człowieczeństwo zachwieje się w posadach. Jednak moja opowieść nie jest o religiach wschodu, nie studiowałam ich, nawet nie próbowałam. Moja opowieść nie jest też o wierze w Boga, bo to delikatna, intymna struktura mojej duszy, której nie warto wystawiać światu do oceny.

Ta opowieść jest o mnie i o mojej drodze do miejsca, w którym jestem teraz. O surowych, prostych ludziach, o zniszczonych słońcem twarzach. O dialogach bez słów, w wąskich, gorących uliczkach Bangkoku i o pustce, którą musiałam poczuć, żeby zacząć żyć.

Moje serce to wciąż delikatna, niewygojona tkanka. Taka jaką mieliśmy na kolanie, gdy odpadł nam strup. Delikatne ciało z cienką, różową skórą, którą łatwo zranić. Wiem o tym, dlatego nigdzie się nie spieszę. Powoli odbudowuje swoje życie, bez leków, bez toksycznych relacji. Nikogo nie udaję, nie oceniam, nie nawracam. Nie zmieniam światopoglądów. Dzielę się jedynie swoja fascynującą podróżą, która wciąż trwa. I mam nadzieję, będzie trwała jeszcze długo.

Edytowane 18 Lutego 2021 przez Ania Pyszkov (wyświetl historię edycji)

[Ania Pyszkov]

@Gosława Dziękuję najmocniej!

[Gość Franek K]

Taaak, to taka relacja z wyprawy po rozum do głowy. Większość ludzi nachodzi taka refleksja w pewnym momencie życia. Psychoterapia faktycznie niewiele moim zdaniem pomaga, gdyż człowiek nigdy się w pełni przed nikim nie otworzy (nawet na spowiedzi), a czasem nawet ukrywa pewne rzeczy przed samym sobą. Ja akurat wybrałem podkarpacką wieś (a w zasadzie las). I uważam, że miejsce jednak ma znaczenie, bo niby dlaczego Tajlandia, a nie Swornegacie np? By wyruszyć w taką podróż trzeba mieć jednak pewien komfort życiowy (trudno się żywić energią słoneczną). Często rozważam problemy egzystencjonalne. Wiadomości staram się nie słuchać i nie czytać, a czasu nie oszczędzam, tak jak bohater jednego z moich wierszyków :)

 

 

 

Edytowane 18 Lutego 2021 przez Franek K (wyświetl historię edycji)

[Gość Franek K]

@Jacek_K

 

To by było fajnie, tylko tak chodzić z panelami na plecach?;)

Wzajemnie Jacku :)

[Ania Pyszkov]

@Franek K Dzięki za przeczytanie i podzielenie się odczuciami :)

Opowieść nie do końca jest o szerokości geograficznej, a tym bardziej nie poruszam w niej wątków egzystencjonalnych :) Jeśli kiedyś zdecyduję się o tym napisać, nie będzie to opowieść skoczna i wesoła, bo wyjazd z 5 walizkami do obcego kraju na końcu świata to nie do wypad do Swornychgaci. I nie zawsze jest kolorowo. To nie wakacje pod palmami z folderu turystcznego, a komfort życiowy to pojęcie bardzo względne. 

 

Ale tak jak mówię, to temat na odrębną historię :)

[Gość Franek K]

@Ania Pyszkov

 

A jednak jest, bo niby dlaczego akurat Tajlandia? Słońce? Tanio? Równie dobrze można się zaszyć w klasztorze (obecnie oferują one pobyty za jedyne 50 zł dziennie, połączone nawet z psychoterapią). A jeżeli chodzi o ilość walizek, to akurat przy wyjeździe do Swornychgaci może być ona nawet większa. Poza tym, nie da się nie myśleć o niczym i tylko obserwować ludzi. Tajlandia w ogóle nie jest kolorowym krajem (jeśli chodzi o warunki życia miejscowych). Nie da się ukryć zresztą, że to jeden z największych domów publicznych świata. Ja bym na Twoim miejscu wybrał np. Bangladesz lub Indie (choć tam jednak dominują inne religie).

[[email protected]]

@Ania Pyszkov Ten garnek Aniu lepimy nieraz całe życie i nigdy nie jest gotowy, bo taka jest natura ludzka - nigdy nie zapięta na ostatni guzik. I niech tak zostanie.

Miłego dnia.

[Ania Pyszkov]

@[email protected] Tak, to prawda. 

 

Miłego dnia.

@Franek K To nie był wybór, tak się po prostu złożyło. Tajlandia może być kolorowa i szara, zależy kto patrzy i gdzie zagląda. Podobnie z prostytucją, przez 6 lat nigdy się z nią osobiście nie spotkałam ;) choć znam takich, którzy jeżdżą tam tylko po to. To "niemyślenie i patrzenie na ludzi" to duży skrót myślowy, etykieta procesu, który dział się w mojej głowie. Wiadomo, że robiłam też inne rzeczy :) 

Bangladesz i Indie to tez bardzo ciekawe miejsca, chociaż na razie sie tam nie wybieram.

Miłego dnia :)

[[email protected]]

@Ania Pyszkov Cieszę się Aniu ze jesteś wśród nas. Czy to będzie proza czy poezja, wiem że będę Cię czytał.
 

Kłaniam się pięknie.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Ania Pyszkov

Życzę Ci Aniu, aby Twoja podróż w tym życiu nie tylko była długa, ale i owocna. Żyję już na tym świecie więcej niż pół wieku i pomimo, że uczę się ciągle siebie i życia to jednak nie jest łatwo oczyścić umysł, aby była tam taka niewinna pustka, taka dziecięca. Zmienić ten świat to nie łatwa sztuka, ale zrozumieć i zmienić siebie samego to jeszcze bardziej syzyfowa praca: praca na całe życie, jeśli będzie ono wystarczająco długie. To taki czyściec na ziemi, ale myślę, że warto nad sobą pracować. Ptak w klatce również śpiewa, gdy przestanie śpiewać pozostaje tylko mrok i ciemność.

Pozdrawiam Cię serdecznie!

Wiesław

 

[iwonaroma]

Potrzebny tekst i dobrze napisany.

Podczas czytania miałam tylko dwie wątpliwości. Pierwsza to z tym miejscem ale to już wyjasniłaś Frankowi. Zresztą, to nie Ty wybrałaś miejsce tylko Twój mąż (jeśli tekst nie jest tylko fikcją literacką). Osobie z głęboką depresją jest rzeczywiście wszystko jedno, poszłaś za sugestią bliskiej osoby. 

Druga wątpliwość to słowo -'pustka' (ale to nie uwaga do Ciebie, bo przecież tego terminu powszechnie się używa). W języku polskim to słowo ma negatywne zabarwienie a przecież chodzi o neutralne. Mnie bliskie jest określenie 'potencjalność' - to dobrze oddaje, że z niej wszystko się rodzi. 

Ale ogólnie tekst świetny, dobrze ukazujący dylematy współczesnego człowieka kultury zachodniej (choć  Chińczycy już to mocno gonią ;)). 

W jakich okowach i iluzjach żyjemy. 

Serdecznie pozdrawiam :)  

[Arsis]

@Ania Pyszkov bieszczady, gorące ulice bangkoku... wszystko zanurzone w jakiejś dziwnej i gęstej substancji czasu...

[Annie]

Piękny tekst, no i zazdroszczę Tajlandii. Byłam tam raz, dobry wybór na taki reset.