Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pustka

JAPA

Przez JAPA
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

JAPA

JAPA

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)


Pustka

wzrokiem nie mogę dotknąć
zbyt blisko wszystko
lub za daleko
mikroskop wyłapał dziurę
nieskończoność, nic
nie rozumiem
między  palcami
było, a nie jest
patrzysz  chyba?
tam nie ma niczego
Pustka
abstrakcja, fikcja
kłamstwo oczywiste
nie ?
To opisz mi jak wygląda Nic
... czyli pustka do potęgi n-tej
 

Edytowane przez JAPA (wyświetl historię edycji)
2
JAPA

JAPA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Antoine W piszę w telefonie,  a tam korekta działa co nieco ułomnie,

(( mimo najszczerszych chęci, nigdy nie widziałem i nie widzę swoich błędów )) czasem dobrze,  ale częściej wstyd! Nie walczę już  z tym za wszelką cenę. Bo to walka 

.. w , której przegrałem wszystkie batalie w życiu. Bardzo chętnie przeczytam twoje wyobrażenie "nic"

tak jak np o tym co było przed wszechświatem i kto stworzył materię. 

1
Antoine W

Antoine W

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@JAPA No tak, jak z telefonu, to nie ma co łamać kopii, zdarzy się :(

 

No nie no ;) - "nic" to jest przecież także "coś" 

To co było "przed" nie ma określenia, a fizycznie materia powstała z energii oraz odwrotnie ;)  - serduszko na zachętę.

 

Ale obietnicę spełnię. Niebawem.

Edytowane przez Antoine W (wyświetl historię edycji)
JAPA

JAPA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Antoine W Coś, to nie nic, jest fizyczne,  namacalne choć nie potrafisz dokladnie powiedzieć  co. 

Nic, nie istnieje .. ani co do formy ani co do czasu ..czysta abstrakcja. wyobraź sobie ziemię a dokoła nic .. ziemia, wisi? spada? a może szybuje? Gdzie jest umiejscowiona w przestrzeni? 

No nic trudne do wyobrażenia,  oczywiście można napisać własne wyobrażenia.. I chyba tylko to. 

Nic ..hehe nieistnieje))

Materia powstała z energi ? a energia z czego ? co było pierwsze energia..czy kura

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Antoine W

Antoine W

Opublikowano
Opublikowano

@JAPA otwierasz szafę ;) i mówisz tu NIC nie ma...... czy to jest nic, czy nie jest nic? ;)

Coś wiesz, czy może czytałeś z filozofii? A może choć troszkę z budowy naszego wszechświata?

Uważaj, to cienki grunt a opóźnienie społeczeństwa w wiedzy na ten temat, sięga końca osiemnastego wieku.

Już wtedy było wiadomo że pustka nie istnieje........... a niejaki Albert E swoją najważniejszą pracę opublikował, a poszukaj Sam w wikipedii :) (a biologia nigdy nie zastanawiała się co było pierwsze, bo to pytanie na poziomie dzieci - przepraszam Cię ale nie prowokuj :) )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Dobrem i miłością pachniała

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Roma - dzięki - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Będziesz płakał

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Lidia Maria Concertina -dziękuje - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - miło że rekompensuje - cieszy mnie to - dziękuje -                                                                                                        Pzdr. Witam - cieszy mnie że bardzo dobra - dzięki -                                                                                     Pzdr.serdecznie. @Lidia Maria Concertina - dziękuje - 
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • Annna2
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...