szykując się do śmierci

[Koziorowska]

nie tylko bojaźliwa krew

mi bliska

 

skrzepnięta róża

smutku kwitła na języku dając owoce

rezonujące w nagich pęcinach

 

prowokujesz do życia

kolejną cząstkę wróżby

przeinaczonej w pustym

almanachu

 

nie może być światła

bez ptaka który muska skrzydłem

pobożne ramię

ruszamy wbrew woli

zatrutego mniemania

podnosimy sukienki

ukazując nic nie warte

łydki

 

nie ma między strzępami

ani jednej zaprzepaszczonej treści

kapryśnego komunału

 

odprysk lakieru uwiera

w piszczel

trawi

bez skrupułów

 

moja czaszka jest za ciasna

abyś się wprowadził

zacienione ustronia nie sprzyjają

czarno-białym przestworzom

 

jedno nieporadne uczucie

i będziemy szykować się

do śmierci

[Gość Franek K]

Doceniam kunszt, ale nie nadążam... :(

[8fun]

"Lęk przed wypowiedzeniem zdania jednoznacznego, stałe usiłowanie, żeby wszystko skrupulatnie zmetaforyzować, nieustanna troska nie tyle o jasność i siłę wyrazu, ile o to, czy aby wystarczająco w każdej linijce jest się poetą – oto typowe nerwice każdego początkującego wieszcza. Uleczalne, jeżeli w porę uświadomione. […] lepsza jedna metafora organicznie związana z pierwotnym zamysłem wiersza niż tysiąc pięćset pohaftowanych ex post."

W. Szymborska.

 

 

 

Edytowane 10 Grudnia 2020 przez 8fun (wyświetl historię edycji)