Brookliński most

[puszczyk]

Zmierzcha już całkiem, a demony

krążą uroczo wokół baśni.

I nietoperza skrzydłem chlaśnie

strach przyczajony.

Utajony.

 

Boję się diabłów, lalek voodoo,

kotłów i szpilek moich wrogów.

Porwane sny już nie pomogą.

 

Czemu?

 

No czemu tłukę głową?

Chorą pochmurnym listopadem.

Więc byłaś...

Chyba gdzieś nad ranem

solą sypnęłaś

w starą ranę.

 

I?

 

I znów demony.

One kochają mnie po prostu.

Każą poszukać wielkich mostów...

Brooklińskich choćby,

zamyślonych.

 

Głupio wysokich

i zamglonych.

[MIROSŁAW C.]

@puszczyk ...w pół drogi do raju, demony mamią pół prawdami...

[puszczyk]

Połowa drogi to jeszcze daleko do raju.

A demony robią swoje na tej drodze.

[puszczyk]

Ale dodaje rytm wierszowi.

[puszczyk]

No jest dopisane właśnie w celu rytmizacji.

Dzięks za słowo.

[Antoine W]

wiem po co ten most wysoki, wysoki...

[puszczyk]

Most samobójców...

To trochę nawiązanie do poezji Steda.

[Annie]

 

Nawiązanie do Stachury i również wg mnie do filmu „ Dawno temu Ameryce” Może dlatego, że leciał ostatnio w TV.

Dobry wiersz, dla mnie nie ma zbędnych słów 

Pozdrawiam

 

 

[puszczyk]

Film uwielbiam.

Brawo.

[Andrzej_Wojnowski]

@puszczyk

 

Ciekawa forma a treść

 

rozdzierająca  

jak kobiecy pazur 

miękkie serca mężczyzn

samotnych niestety

 

Pozdrawiam

[ais]

Przyczajony-utajony, normalnie Częstochowa sie kłania

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

[puszczyk]

Nawet częstochowę trzeba umieć napisać i odpowiednio ją wkomponować.

Zdaje się, że ty nie umiesz.

A pisać umiesz? :) 

[ais]

Ja nie umie, ja?

Ja wszystko umie!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[puszczyk]

Wiem :)))