Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tylko on mi pozostał

joanna53
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

joanna53

joanna53

Opublikowano
Opublikowano

 

Chciałbym sięgnąć skrawka nieba
podarować tobie słońce
tam gdzie dusza pieśni śpiewa
i gwiazd srebrnych lśni tysiące

Księżyc patrzy na mnie z góry
i rozwiewa me marzenia
a wiatr szarpie serca struny
przecież ciebie luba nie ma

Zostawiłaś mnie samego
chłód przenika moje serce
zamieniłaś mnie na niego
czyżby kochał ciebie więcej

Czasu tego już nie cofnę
i nie zmuszę do kochania
patrzę jak za moim oknem
srebrny księżyc się wyłania

Tylko on mi pozostaje
i te gwiazdy srebrem lśniące
chciałem tobie podarować
lecz nie jedną a tysiące

1
Iwa-Iwa

Iwa-Iwa

Opublikowano
Opublikowano

Piękny wiersz też wiele razy dostawałam po tyłku gdy myślałam że to już te uczucie i stwierdziłam że samej nawet lepiej idzie się przyzwyczaić a co najważniejsze nikt nie zrani więcej pozdrawiam zatem :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Rozprzestrzeń

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.    
    • Berenika97
      Bóg czerwieni

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • Migrena
      Bóg czerwieni

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!
    • viola arvensis
      Wypisałam się z jesieni

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota powiadają, że nie da rady lecz ja jestem zgoła odmiennego zdania :)   Pozdrowienia słoneczne ślę.
    • Migrena
      Upojony jesienią

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta sama takie smakołyki robisz ? daj trochę !!!!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...