Sen-mara

[Anna Romanek]

Las z łez
Liście spadają szarugą posępu
Czas jak sowa
Oczy ma okrągłe
I patrzy w niebo,
Gdzie na firankach smutku
Zwisa zachwiana nadzieja

Potężne ramię nocy
Zagarnia kawał życia
Do paszczy posępnego milczenia
I jak dno smoczego podbrzusza
Zamyka się w ciemność

Sen obrywa się
I ucieka w nieskończoność
Odsłaniając błękit
I jasność bytu

[Włodzimierz Nabkowski]

na granicy snu i jawy, między nadzieją a beznadzieją.

[Antoni Leszczyc]

Niektóre sformułowania troszeczkę nie trafione, moim zdaniem: "potężne ramię nocy", "posępne milczenie" i "smocze podbrzusze". Podobała mi się za to "zachwiana nadzieja". Całośc raczej na minus, nie znalazłem nic, co by mnie naprawdę przykuło. Opis niezły, ale brak mu atmosfery.

[Anna Romanek]

Dziękuję za komentarze. Myślę, że racją jest, że tam brak atmosfery. Głównie dlatego, że tam nie ma uczuć. Pozdrawiam.