Piórkiem w kosmosie pisane.

[W_ita_M.]

autorka j.w.

 

W wielkim pustym domu

wielka dźwięcząca cisza

 

Nie ma nikogo

I nie ma tu nic 

 

Pomiędzy jego ścianami

czas gra z przestrzenią

 

Nikt nie zapukał

nikt nie pamięta

 

Drzwi wejściowe dawno

zatrzaśnięte... na głucho

 

Nikt nie nadchodzi

nie słychać kroków

 

Rozgwieżdżona mgławica

przesłoniła horyzontalnie

 

Do tego pustostanu

nie znajdziesz drogi

 

Wokoło... szumią drzewa

rozkołysane przez wiatr

 

 

 

 

 

 

fot: autorka

 

 

Edytowane 1 Maja 2023 przez Marianna_Katarzyna (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - bardzo mi się podobają mi sie twoje wiersze 

o samotności - ten również Marianno.

                                                                     Udanego po poludnia ci życzę.

 

 

[Magdalena_Blu]

@_Marianna,

To do wyjęcia i tak bym zostawiła - wywalona część to powtórzenia.

 

W wielkim pustym domu

wielka dźwięcząca cisza(...)

 

 

(...)Do tego pustostanu

nie znajdziesz drogi

 

Wokoło... szumią drzewa

rozkołysane przez wiatr

 

Pozdrawiam:)

[Radek78]

Piękny wiersz. Też czasami tak czuje...zawsze tak czuje. Dziękuje.

 

[W_ita_M.]

@Waldemar_Talar_Talar

 

Dziękuję.

 

To taki listopadowy wątek -

 pada, wieje, i pandemia

- przyniesiony przez 

VT4 2020;

zupełnie nie z tej Ziemi.

 

Udanego wieczoru.

Wzajemnie pozdrawiam.

 

 

@Magdalena_Blu

 

Interpretacja... dowolna.

Dziękuję za wgląd, i komentarz.

 

Dodam od siebie, że każde słowo, w każdym wersie jest na swoim miejscu.

Dokładnie.

 

Pozdrawiam.

 

 

@Radek78

 

Dzięki za wgląd.

 

Rzecz dzieje się daleko stąd,

właśnie gdzieś za tą rozgwieżdżoną mgławicą. 

Szumiące wokół drzewa w puencie sprowadzają - tylko -wątek na Ziemię.

 

Pozdrawiam.

 

 

 

Edytowane 22 Listopada 2020 przez _Marianna, (wyświetl historię edycji)