Betelgeza

[Blask Pożogi]

Mroczne noce mi zdobily gwiezdne wozy i latarnie,
Ciepło zapewniały głuche, cienie były nienaganne,
Żywe ciepło biło obok, z najjaśniejszej gwiazdy świata,
Jednak wkrótce ona zgasła, pyły wzniosła nieporadna.

 

Czerń otula plecy moje, głowę zdobią zimne skronie,
Kot nachyla się do ręki, cicho nucę mu piosenki,
Twarz przemyka po ukradku, cisza kwitnie bez ustanku,
Chylę sie ku upadkowi...
Betelgeza... 

 

Zgasły gwiazdy, nastał mrok, chłodny wiatr zamraża krew,
Ławka, która niegdyś pełna, dzisiaj straszy pustym tłem
Gdy w jej cieniu twarz mi zdobi księżycowy, biały szal
Gdzieś w oddali, po kryjomu, nowej gwiazdy kwitnie blask. 

 

Czerń otula plecy moje, głowę zdobią zimne skronie,
Kot przytula się do ręki, kończę nucić cne piosenki,
Z innej ławki błyska człowiek, szloch wypełnia sine dłonie,
Chylę sie ku upadkowi...
Supernowa... 

 

Chylę się...
Powstaję...
Mgławica...

[Lidia Maria Concertina]

@Blask Pożogi Piękne! Nieważkie wręcz! Pozdrawiam! :) 

[Gość]

Aż krępuję się komentować, by nie zepsuć atmosfery. Cacuszko. Plus za tytuł, nie spotkałam się jeszcze z takowym, choć jest przecież o czym pisać. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  no no - zachwycający i dający satysfakcje wiersz.

                                                                                                 Pozd.